هوافضای عاشورا

ناسا تصاویر تازه‌ای از تلسکوپ فضایی قدرتمند جیمز وب را منتشر و این بار از یک کهکشان مارپیچی بنفش‌رنگِ وهم‌آور رونمایی کرد.

به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از روزنامه سان، این کهکشان دوردست که توسط ناسا با نام "NGC 628" نامگذاری شده است، دارای رنگ‌های بنفش و بازوهای غبارآلود بوده و یادآور چیزی از یک فیلم علمی تخیلی است.

تلسکوپ وب این تصویر وحشتناک را در ۱۷ ژوئیه گرفت، قبل از اینکه به زمین منتقل شود، جایی که در آرشیو باربارا میکولسکی برای تلسکوپ‌های فضایی (MAST) ثبت شد؛ یک کتابخانه عمومی از تصاویر فضایی که برای همه قابل دسترسی است.

گابریل برامر، ستاره‌شناس مرکز سحر کیهانی در موسسه نیلز بور در دانشگاه کپنهاگ، این تصویر را مشاهده کرد و آن را در توییتر به اشتراک گذاشت.

در مصاحبه‌ای با ایندیپندنت، او توضیح داد: «این کهکشانی است که احتمالاً شباهت زیادی به آن چیزی دارد که ما فکر می‌کنیم راه شیری خودمان شبیه آن است. شما می‌توانید تمام این گره‌های ستارگان منفرد را مشاهده کنید؛ ابرنواخترهای منفرد از بین رفته‌اند. واقعا آن را با جزئیات مطالعه کنید.»

دکتر برامر افزود: «نگاه کردن به همین کهکشان از تلسکوپ هابل یا با تلسکوپ‌های زمینی، منظره‌ای باشکوه را برای شما به ارمغان نمی‌آورد. شما ستاره‌ای آبی را می‌بینید، ستاره‌های قرمز را می‌بینید، بازوهای مارپیچی و خطوط گرد و غبار را می‌بینید.»

او توضیح داد که این خطوط گرد و غبار به رشته‌های قهوه‌ای مایل به قرمز در بازوهای مارپیچی اشاره دارد.

صخره کیهانی

این سحابی قرمز غول پیکر و همسایه آبی رنگ کوچک آن بخشی از یک منطقه بزرگ ستاره‌زایی در ابر ماژلانی بزرگ هستند که حدود ۱۶۰ هزار سال نوری از سیاره زمین فاصله دارد. این تصویر با نام مستعار "صخره کیهانی" شناخته می‌شود، زیرا به گفته ناسا سحابی قرمز رنگ شبیه به یک صخره مرجانی بنظر می‌رسد که در دریایی از ستارگان شناور است.

همپوشانی کهکشان‌ها

در این تصویر منظره‌ای نادر از همپوشانی کهکشان‌ها به نام اج‌جی‌سی ۳۳۱۴ ثبت شده است. این گونه به نظر می‌رسد که دو کهکشان در حال برخورد با یکدیگر هستند، اما در واقع آن‌ها ده‌ها میلیون سال نوری از هم فاصله دارند. برخلاف آنچه در این تصویر مشاهده می‌شود، این دو کهکشان در جهات کاملا متفاوتی حرکت می‌کنند و در مسیر برخورد با یکدیگر قرار ندارند.

خوشه ستاره‌ای آر ۱۳۶

در منطقه مرکزی سحابی رتیل که حدود ۱۷۰ هزار سال نوری از سیاره زمین فاصله دارد، خوشه‌ای متراکم از ستارگان جوان وجود دارد که در پایین سمت راست تصویر دیده می‌شود. به گفته ناسا، بین صد‌ها ستاره جوان، ستارگان آبی پرجرم‌ترین ستارگانی هستند که تاکنون در عالم کشف شده اند. در متراکم‌ترین و مرکزی‌ترین قسمت این خوشه، ستاره‌شناسان تعداد نه ستاره با جرمی ۱۰۰ برابر بیشتر از جرم خورشید ما را کشف کرده اند.

سحابی پرده

بخش کوچکی از سحابی پرده، بقایای یک ابرنواختر است که تقریبا هشت هزار سال قبل به واسطه مرگ ستاره‌ای با جرم ۲۰ برابر بیشتر از جرم خورشید ما شکل گرفته است. امواج شوک و بقایای آن ابرنواختر، رشته‌های گاز یونیزه شده سحابی پرده را شکل داده اند. در این تصویر، رنگ قرمز مربوط به هیدروژن، سبز مربوط به سولفور و آبی با اکسیژن مرتبط است.

پژواک نور از یک ستاره ابرغول سرخ

این تصویر از ستاره ابرغول سرخ وی ۸۳۸ تک شاخ تغییرات چشمگیری را در روشنایی ابر‌های گرد و غبار اطراف آن نشان می‌دهد. این اثر که "پژواک نور" نامیده می‌شود، زمانی که ستاره به طور ناگهانی در ژانویه ۲۰۰۲ درخشش خود را افزایش داد از الگو‌های گرد و غباری که تا پیش از این دیده نشده بودند، پرده‌برداری کرد.

وی ۸۳۸ تک شاخ به طور موقت به یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های کهکشان راه شیری تبدیل شد – ۶۰۰ هزار برابر درخشان‌تر از خورشید ما – پیش از آن که در آوریل ۲۰۰۲ درخشش آن محو شود.

جرم هربیگ هارو ۲۴

ستارگانی که به تازگی شکل گرفته اند گاهی اوقات فواره‌ای باریک و داغ از گاز یونیزه شده را پرتاب می‌کنند و اثری شبیه به یک شمشیر نوری را ایجاد می‌کنند که به نام "جرم هربیگ هارو" شناخته می‌شود. ستاره جوانی که در مرکز این تصویر با گرد و غبار پوشیده شده است در کهکشان راه شیری و در فاصله حدود ۱۳۵۰ سال نوری از سیاره زمین قرار دارد.

سحابی پروانه

همانطور که ستارگان کوچک‌تر می‌میرند، لایه‌های بیرونی گاز خود را طی حدود ۱۰ هزار سال به فضا پرتاب می‌کنند و هسته داغی به نام کوتوله سفید را پشت سر می‌گذارند. تشعشعات کوتوله سفید در مرکز این تصویر گاز در حال خروج را روشن می‌کند و آرایشی خیره کننده به نام سحابی سیاره‌ای را ایجاد می‌کند.

به گفته ناسا، این نام از روز‌های اولیه ستاره‌شناسی گرفته شده است، زمانی که رصدگران فکر می‌کردند اشکال کم نوری که مشاهده کرده اند ممکن است مربوط به سیارات باشد. با تخمین دمای سطحی بیش از ۴۰۰ هزار درجه فارنهایت (۲۲۲۲۰۴ سلسیوس)، ستاره مرکزی این سحابی سیاره‌ای یکی از داغ‌ترین ستاره‌های ثبت شده است.

سیاره مشتری و قمر اروپا

این تصویر نسبتا جدید از سیاره مشتری نه تنها لکه سرخ بزرگ شناخته شده آن، بلکه توفانی به رنگ سفید روشن و کشیده شده در عرض‌های جغرافیایی میانه شمالی را به تصویر می‌کشد که با سرعت ۳۵۰ مایل بر ساعت (۵۶۳ کیلومتر بر ساعت) به دور مشتری گردش می‌کند. همچنین، لکه سرخ جونیور زیر لکه سرخ بزرگ قابل مشاهده است.

قمر یخی اروپا که تصور می‌شود مواد بالقوه برای حیات را در خود دارد نیز سمت چپ سیاره مشتری قابل مشاهده است.

کوه اسرارآمیز

در سحابی کارینا (شاه‌تخته)، هرج و مرج در بالای ستونی از گاز و گرد و غبار به ارتفاع سه سال نوری مشاهده می‌شود. تشعشعات سوزان و جریان‌های ذرات باردار از ستارگان تازه متولد شده فوق داغ در این سحابی ستون را شکل داده و فشرده می‌کند که موجب تشکیل ستاره‌های جدید در آن می‌شود.

به طور همزمان، ستون از درون پاره می‌شود، زیرا ستارگان نوزاد که درون آن مدفون می‌شوند فواره‌هایی از گاز را موجب شده که جریان‌شان از قله‌های ستون قابل مشاهده است.

کهکشان‌های آنتن

تلسکوپ هابل برای سال‌ها مشغول مستند کردن ادغام دو کهکشان مارپیچی به نام "کهکشان‌های آنتن" بوده است. بنابر گزارش‌های ناسا، تعامل این دو کهکشان چند صد میلیون سال پیش آغاز شده و در طول این برخورد، میلیارد‌ها ستاره شکل خواهند گرفت.

این برخورد به حدی شدید است که ستارگان از کهکشان‌های میزبان خود جدا شده تا جریانی کمانی بین این دو شکل بگیرد. نرخ تشکیل ستاره نیز به اندازه‌ای زیاد است که گفته می‌شود کهکشان‌های آنتن در یک وضعیت "انفجار ستاره ای"، دوره‌ای که در آن تمام گاز درون کهکشان‌ها برای تشکیل ستارگان استفاده می‌شود، قرار دارند. این مرحله دائمی نخواهد بود و کهکشان‌ها نیز نمی‌توانند از هم جدا شوند. در نهایت، این دو کهکشان در هم ترکیب شده تا یک کهکشان بیضوی بزرگ شکل بگیرد.

به گزارش روز شنبه پايگاه اينترنتي ساينس ديلي، محققان متوجه شدند كه ستاره اي توسط قديمي ترين قرص پيراستاره اي (circumstellar disk) احاطه شده است؛ قرص پيراستاره اي يك حلقه اوليه از گاز و گرد و غبار است كه اطراف يك ستاره جوان مي چرخد و سيارات از آن تشكيل مي شوند.

اين محققان به رياست استيون سيلوربرگ از دانشگاه اوكلاهما اظهار داشتند كه يك ستاره كوتوله تازه كشف شده داراي يك قرص پيراستاره اي گرم از نوع مرتبط با سيستم هاي سياره اي جوان است.

سيلوربرگ گفت: اغلب اين نوع ديسك ها در كمتر از 30 ميليون سال از بين مي روند اما به نظر مي رسد كه اين ستاره به نام AWI0005x3s مدت طولاني است كه اين قرص را اطراف خود دارد. اين محقق گفت: اين كوتوله قرمز، عضو كانديداي 'انجمن ستاره اي كارينا' است كه با اين احتساب مانند بقيه ستاره هاي موجود در اين گروه حدود 45 ميليون سال سن دارد.

وي افزود: اين قديمي ترين سيستم كوتوله قرمز همراه با ديسك است كه در يكي از اين انجمن هاي ستاره اي مشاهده كرده ايم.

اين ستاره و ديسك آن به دليل ديگري نيز جالب توجه هستند و آن، اين احتمال است كه مي تواند ميزبان سيارات فراخورشيدي باشد.

بيشتر سيارات فراخورشيدي كه توسط تلسكوپ ها كشف شده اند، در ديسك هايي شبيه ديسك اطراف اين كوتوله قرمز غيرمعمول قرار دارند.

اين يافته ها در مجله The Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.

کارشناسان فضایی تخمین می زنند ایستگاه فضایی ۸.۵ تنی چین که در سال ۲۰۱۱ از دسترس خارج شد، تا چند ماه دیگر به زمین برخورد می کند.

سیارک استوانه ای امواموا (Oumuamua) یک جرم آسمانی مرموز و جالب‌توجه در منظومه شمسی بوده که بر اساس تحقیقات جدید، از برخوردی مهیب در گذشته به وجود آمده است.

یکی از جالب‌توجه‌ترین و اسرارآمیزترین موضوعات جدید موردبررسی در ارتباط با منظومه شمسی، توسط ستاره شناسان، سیارک امواموا بوده که با ظاهر سیگاری شکل و حرکت چرخشی خود، به عنوان اولین جرم آسمانی که از فضای بین ستاره‌ای وارد منظومه خورشیدی ما شده،‌ شناخته می‌شود؛ با این حال بررسی‌های جدید نشان می‌دهند که این سیارک مرموز که در ماه اکتبر سال گذشته کشف شد، احتمالا با یک جرم آسمانی دیگر برخورد شدیدی داشته است.

دانشمندان میگویند که سیارک استوانه ای امواموا به احتمال قوی برای صدها میلیون سال در فضا حرکت کرده است و در صورت برخورد نکردن با اجرام دیگر، تا میلیاردها سال به سفر خود ادامه می‌دهد؛ اما تعدادی از نکات هستند که باعث مرموزتر شدن این سیارک شده‌اند؛ به عنوان مثال طول امواموا هشت برابر عرض آن بوده که تاکنون هیچ جرم آسمانی مشابه آن دیده نشده است. از طرف دیگر،‌ ماهیت این سیارک هم خود جای ابهام دارد و در حالی که دانشمندان آن را یک شی عظیم سنگی و یا نوعی دنباله‌دار می‌دانند، عده‌ای می‌گویند که سیارک استوانه ای امواموا یک فضاپیمای بیگانه است!

شبیه‌سازی حرکت سیارک مرموز امواموا

همچنین،‌ نحوه حرکت این جرم آسمانی هم به نوبه خود خاص است و ذهن بسیاری از محققان از جمله تیمی از دانشگاه کوئینز بلفاست (Queen’s University Belfast) در ایرلند، به رهبری وس فریزر (Wes Fraser) را به خود مشغول کرده است.

جزئیات تحقیقات جدید بر روی سیارک استوانه ای امواموا

تیم فریزر با بررسی روشنایی این جرم از طریق تمامی تصاویر و اطلاعات جمع‌آوری شده، نتیجه گرفتند که امواموا به صورت فوق‌العاده‌ نامنظم حرکت می‌کند و نوع عبور آن در مسیرش پیش از این هم در سیارک‌های کوچک‌تر دیده شده است؛ این طور که به نظر می‌رسد، شکل حرکت سیارک احتمالا به خاطر اتفاقاتی شناخته‌شده به وجود آمده است.

در بین دلایل احتمالی، پدیده‌های گشتاور جز و مدی که به واسطه نزدیک شدن به سیاره‌های دیگر به وجود می‌آید و اثر YORP که به تشعشات خورشیدی و تحرکات گرمایی درونی وابسته است، مطرح شده‌اند،‌ اما به طور مشخص‌تر، احتمالات برای دلیلی دیگر بسیار بالا هستند.

فریزر می‌گوید که سیارک استوانه ای امواموا در زمانی خاص از سرگذشت طولانی خود در یک برخورد شدید شرکت داشته است. دانشمندان معتقدند که این جرم آسمانی در حال خارج شدن از منظومه شمسی است و پس از رسیدن به مدار مشتری در ماه می همین سال و عبور از مدار زحل در اوایل سال میلادی آینده، دیگر اثر از آن در اطراف ما باقی نخواهد ماند.

با این حال تخمین زده می‌شود که حرکت عجیب امواموا بعد از گذشت مدتی تغییر کند و کشش‌ها و تنش‌های درونی این جرم به چرخش آن پایان دهند. همانطور که اشاره شد، محققان نمی‌دانند که ماهیت سیارک استوانه ای امواموا دقیقا چیست و به همین دلیل، تیم فریزر برای هر دو حالت که امواموا یک سیارک سنگی باشد و یا ستاره‌ای دنباله‌دار، تخمین زده‌اند که تا پایان چرخش این جرم آسمانی هنوز میلیاردها سال زمان لازم است!

در مورد شروع چرخش دیوانه‌وار این سیارک هم تخمین دقیق زمان برخورد اولیه بسیار مشکل است؛ دانشمندان میگویند که این اتفاق به احتمال قوی در منظومه‌ای که امواموا به آن تعلق دارد، شروع شده و در زمان آغاز شکل‌گیری سیاره‌ها و یا بعد از آن رخ داده است. اما از آنجایی که تهیه تصویری با کیفیت بالا از امواموا امکان‌پذیر نیست، نمی‌توان با اطمینان گفت که اوضاع در اوایل شکل‌گیری این جرم آسمانی به چه صورت بوده است.

فریزر و همکارانش مقاله جدید خود را در ژورنال “Nature Astronomy” به چاپ رسانده‌اند.

جدیدترین عکس های سیاره مشتری که به تازگی توسط کاوشگر جونو (Juno probe) ناسا تهیه شده‌اند، گوشه‌ای از شگفتی‌های پنجمین سیاره منظومه شمسی را به ما نشان می‌دهند.

فضاپیمای جونو (Juno probe) یکی از ربات‌های پیشرفته سازمان فضایی آمریکا، ناسا (NASA)، به ارزش 1 میلیارد دلار است که ماموریت کاوش پنجمین سیاره منظومه شمسی را بر عهده دارد؛ هر چند وقت یک‌بار هم مجموعه جدید از تصاویر سیاره مشتری توسط این فضاپیما به زمین مخابره می‌شود که در پرواز جونو از نزدیک این غول گازی تهیه شده است.

جونو با سرعت 209 هزار کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند و هر 53.5 روز یک‌بار، به صورت کامل به دور مشتری می‌چرخد؛ در یازدهمین مرتبه‌ای که این کاوشگر در مدار اطراف سیاره گردش کرد و از نزدیکی این غول گازی رد شد، مجموعه‌ای زیبا و منحصر به‌ فرد از جدیدترین عکس های سیاره مشتری را تهیه کرد که گوشه‌ای از شگفتی‌های این غول گازی را به زمینیان نشان می‌دهند.

در مجموعه تصاویر جدید سیاره مشتری جزئیات شگفت‌انگیزی از گردبادهای عظیم و ابرهای نورانی این سیاره قابل‌مشاهده است و همانطور که متخصصان اظهار کرده‌اند،‌ چند روز طول می‌کشد تا داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط جونو به زمین مخابره شوند. به همین دلیل است که یازدهمین پرواز نزدیک فضاپیما در تاریخ 7 فوریه انجام شد و داده‌ها پس از مخابره به زمین، این روزها در دسترس عموم قرار گرفته‌اند.

البته نکته جالب‌توجه این است که عکس های تهیه‌شده به صورت سیاه و سفید و به اصطلاح، خام برای دانشمندان ناسا ارسال می‌شوند و پس از قرارگیری داده‌ها بر روی وب سایتی خاص، جامعه‌ای بین المللی از دانشمندان و هنرمندان شیفته جهان خارج از جو زمین، با اعمال تکنیک‌های خاص ویرایش و رنگ‌آمیزی تصاویر به این عکس‌ها جان دوباره‌ای می‌بخشند.

این شما و این هم تعدادی از زیباترین عکس های سیاره مشتری که در مدارگردی اخیر کاوشگر جونو تهیه شده‌اند.

سفر جونو به سمت این غول گازی در تاریخ 5 آگوست 2011 آغاز شد و 5 سال طول کشید تا این فضاپیما به مدار مشتری برسد.

در این تصویر کمربند ابری جنوب سیاره را می‌بینیم.

میدان تشعشعات اطراف این سیاره به قدری نیرومند و خطرناک‌اند که قرارگیری در معرض آن‌ها به دستگاه‌های الکترونیکی آسیب جدی وارد می‌کند؛ به همین خاطر است که دانشمندان ناسا فضاپیمای جونو را در مسیری قرار داده‌اند که در هر گردش برای مدت ‌زمانی کوتاه به مشتری نزدیک شود.

این تصویر از مجموعه جدید عکس های سیاره مشتری کمربند ابری شمال غول گازی را نشان می‌دهد.

هرکدام از پروازهای نزدیک جونو که با نام “Perijove” هم شناخته می‌شوند، 2 ساعت طول می‌کشند؛ البته قرار بود که مدت زمان لازم برای گردش این کاوشگر در اطراف سیاره به دو هفته کاهش یابد، اما بروز مشکلات فنی باعث شد تا مدارگردی جونو 53.5 روز طول بکشد.

کم کردن مدت زمان قرارگیری در معرض تشعشات عمر فضاپیما را بیشتر می‌کند و از طرف دیگر، باعث ثبت تصاویر شگفت‌انگیزی مانند آنچه که در بالا می‌بینیم، می‌شود؛‌ در این عکس ابری تنها و به شدت نورانی در میان طوفان‌های سهمگین اتمسفر مشتری گرفتار شده است.

کاوشگر جونو اولین و تنها فضاپیمایی بوده که از قطب‌های این غول گازی تصویربرداری کرده است. در این تصویر بخشی از قطب جنوب مشتری را می‌بینیم.

در این قطب‌ها گردبادهایی وجود دارند که از نظر ابعاد با قاره‌ها و یا حتی اقیانوس‌های زمین برابری می‌کنند.

جزئیات نیم‌کره شمالی سیاره در این مورد از عکس های سیاره مشتری به خوبی مشخص است.

عکسی دیگر از قطب شمال مشتری؛ علاقه‌مندانی که تصاویر سیاره مشتری را ادیت می‌کنند هرکدام سبک خاص خود را دارند و برخی با کم کردن تضاد نورها، ظاهری ملایم‌تر به این غول گازی می‌دهند.

افراد دیگر هم با بیشتر کردن کنتراست رنگ، جنون مخفی‌شده در میان ابرهای سیاره را پررنگ‌تر می‌کنند.

منطقه‌ای استوایی در بخش جنوبی سیاره؛ ابرهای مشتری به صورت کلی از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده‌اند و داده‌های فضاپیمای جونو برای بررسی دقیق‌تر عوامل به وجود آورنده ابرها و دلیل از بین رفتن آن‌ها استفاده می‌شوند.

لکه عظیم قرمز رنگ و معروف پنجمین سیاره منظومه خورشیدی هم در حال نابود شدن است و تا یک یا دو دهه دیگر اثری از آن باقی نخواهد ماند.

این عکس در هفتمین پرواز نزدیک جونو که دهم جولای 2017 انجام شد،‌ به ثبت رسیده است و نمایی شگفت‌انگیز از لکه قرمز مشتری را به علاقه‌مندان نشان می‌دهد.

با از بین رفتن ابرهای عظیم سیاره،‌ گردبادهای خیره‌کننده‌ی جدیدی به وجود می‌آیند که تماشای زیبایی آن‌ها به هیچ وجه خالی از لطف نیست.

دانشمندان ناسا امیدوارند که ربات جونو حداقل برای دو یا سه سال دیگر به کاوش ادامه دهد و داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط آن،‌ ابهامات موجود در مورد ساختار این غول گازی را برطرف کنند.

در این تصویر خیالی مسیر عبور جونو از بین کمربندهای تشعشعی مشتری به خوبی مشخص است.

در کنار جمع‌آوری اطلاعات به وسیله سنسورهای مختلف قرارگرفته بر روی فضاپیما جونو، این کاوشگر همچنان به مخابره تصاویر منحصر به فرد و زیبا از مشتری، ادامه خواهد داد.

در این مورد از عکس های سیاره مشتری که در هشتمین پرواز نزدیک جونو،‌ در تاریخ 1 سپتامبر 2017 تهیه شد، غول گازی از نمایی شگفت‌انگیز به تصویر کشیده شده است.

"ژانت اپس"، فضانورد ناسا طبق اعلام این سازمان در سال جاری به عنوان اولین فضانورد آفریقایی-آمریکایی به عنوان خدمه ایستگاه فضایی به این ایستگاه ملحق نخواهد شد.

وی قرار بود در سال جاری به اولین خدمه آفریقایی-آمریکایی در ایستگاه فضایی بین‌المللی تبدیل شود، اما آژانس فضایی آمریکا امروز اعلام کرد که وی به دلایل نامشخصی از ماموریت کنار گذاشته شده است.

"اپس" قرار بود به عنوان بخشی از ماموریت 67/56 در ماه ژوئن 2018 به ایستگاه فضایی بین‌المللی ملحق شود.

"سرنا آنون چنسلور"(Serena Aunón-Chancellor) فضانورد ناسا جای "ژانت اپس" را خواهد گرفت.

"سرنا" نیز همانند "اپس" یکی از 14 فضانورد کاندیدا بود که ناسا در سال 2009 از میان 3500 متقاضی انتخاب کرد.

"اپس" با دکترای مهندسی هوافضا و هفت سال سابقه در CIA به عنوان افسر اطلاعات فنی به ناسا آمد.

"سرنا" نیز یک پزشک با گواهینامه‌های پزشکی داخلی و فضایی است.

اعلامیه ناسا توضیح نداد که چرا آژانس "اپس" را از ماموریت کنار گذاشته است.

"برندی دین" سخنگوی ناسا گفت: هنگام تعیین تکلیف پرواز عوامل متعددی در نظر گرفته می‌شوند؛ این تصمیمات مسائل شخصی مربوط به پرسنل است که ناسا اطلاعات آن را ارائه نمی‌دهد.

در حال حاضر "اپس" به جای اینکه اولین پرواز خود را به مدار زمین تجربه کند، در دفتر فضانوردی مرکز فضایی جانسون در هیوستون کار خواهد کرد. آژانس فضایی در بیانیه‌ای گفت که وی هنوز می‌تواند در ماموریت‌های آینده مورد استفاده قرار بگیرد.

قبلا دیگر فضانوردان آفریقایی-آمریکایی از ایستگاه فضایی بازدید کرده‌اند، از جمله "للاند ملوین" که "اپس" را تشویق کرد تا در کلاس‌ها و آزمون‌های سال 2009 ناسا شرکت کند. اما "اپس" در صورت عدم لغو ماموریت به اولین زن سیاه‌پوستی تبدیل می‌شد که به عنوان خدمه در یک ماموریت بلندمدت در ایستگاه فضایی بین‌المللی زندگی و کار می‌کند.

مدیرعامل هلندی شرکت "مارس وان" که در پی تحقق اسکان بشر در مریخ تا سال 2031 است، به مهاجرت انسان به مشتری و ناهید نیز چشم دوخته است.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، "باس لانس‌دورپ" مدیرعامل شرکت "مارس وان" خبر از امکان سکونت انسان در سیاره زهره و یکی از قمرهای مشتری در آینده نه چندان دور داده است.

"مارس وان"(Mars One) یک سازمان غیرانتفاعی برای فرود آوردن نخستین انسانها در مریخ و ایجاد یک کلونی دائمی انسان جهت اسکان انسان در مریخ تا سال 2031 است.

این شرکت توسط کارآفرین هلندی،"باس لانس‌دورپ" در سال 2010 تاسیس شد. برنامه این پروژه، امکان تحقق از نظر فنی و مالی و همچنین مسائل اخلاقی مربوط به آن به طور گسترده از جانب دانشمندان، مهندسان و فعالان صنعت هوافضا مورد انتقاد قرار گرفته است.

طبق برنامه اولیه مقرر شد که در سال 2016 یک مریخ‌نشین رباتیک و یک ربات مداری پرتاب شوند و سپس یک گروه چهار نفره از انسان‌ها در سال 2022 بر روی مریخ فرود بیایند. یک گروه چهار نفره از فضانوردان نیز هر 2 سال به آنها اضافه شوند.

از منابع درآمد اصلی پیشنهاد شده برای این پروژه، یک برنامه تلویزیونی واقع‌نما از سفر داوطلب‌ها است.

در فوریه 2015، شرکت‌های طرف قرارداد "مارس وان" برای ساخت ربات‌های مرحله نخست، اعلام کردند که مطالعات اولیه به پایان رسیده، اما هنوز از طرف این شرکت با آن‌ها تماسی حاصل نشده و فعالیت‌ها متوقف شده است.

در ابتدا کل داوطلبان سفر به مریخ 202 هزار نفر بودند که 1057 نفر از آنان برای بررسی‌های بعدی انتخاب شدند. از میان این تعداد، در تاریخ 21 فوریه 2015 تنها 100 نفر باقی مانده‌اند. این 100 نفر شامل 39 نفر از آمریکا، 31 نفر از اروپا، 16 نفر از آسیا، هفت نفر از آفریقا، و هفت نفر از اقیانوسیه هستند که این شرکت قصد دارد در نهایت 24 نفر را در شش گروه چهار نفره به سیاره مریخ بفرستد.

در میان این 100 نفر سه ایرانی با نام‌های سعید قندهاری، صادق مدرسی و الهه نوری حضور دارند.

این افراد برای سفر به مریخ باید هفت سال آموزش ببینند و سپس در سال 2023 نخستین گروه طی سفر هفت ماهه با امکانات و تجهیزات لازم به این سیاره سفر خواهند کرد. آنها باید چالش‌های زیادی را پشت سر بگذارند تا در میان 24 نفر نهایی برای سفر یک طرفه و بی‌بازگشت به مریخ باشند.

"باس لانس‌دورپ" چشم انداز بلندپروازانه‌ای برای آینده سفر فضایی دارد. این کارآفرین هلندی مصمم است انسان‌ها را به سیاره سرخ ببرد.

این تیم تلاش می‌کند تا از طریق تحقیقات و آزمایشات دقیق، سیاره را بهتر بشناسد. با وجود اینکه رساندن انسان به مریخ هیجان‌انگیز خواهد بود، اما "باس لانس‌دورپ" در حال حاضر به دنبال تحقق امکان سفر انسان به ماورای مریخ و به دیگر سیارات نظیر مشتری و ناهید است.

وی اخیرا اظهار داشت که امیدوار است کلونی‌های انسانی را به ونوس یا حتی یکی از 69 قمر مشتری ببرد.

ونوس که دومین سیاره منظومه شمسی از لحاظ فاصله با خورشید است، مطلوب‌ترین مکان برای سکونت نیست. دمای سطحی سوزان آن تقریبا 462 درجه سانتی‌گراد است. نیاز به گفتن نیست که جو این سیاره بسیار متراکم است، به طوری که احساس می‌کنید حدود یک کیلومتر زیر آب هستید.

با این حال، هر چه از سطح سیاره دورتر باشید، این سیاره بیشتر قابل سکونت می‌شود. آب و هوای زهره در ارتفاع 48 کیلومتری، شبیه به کشورهای مدیترانه‌ای است. محققان در حال حاضر در حال ایجاد یک شهر شناور در یک بالن برای سکونت در این سیاره هستند.

ایجاد یک زیستگاه در یکی از ماه‌های مشتری ممکن است کمی ساده‌تر باشد. 10 قمر در حال چرخش به دور مشتری هستند که می‌توانند سکونتگاه مناسبی برای انسان باشند. جو قابل کنترل با سطح یخ زده ضخیم آنها باعث می‌شود نامزد مناسبی باشد.

امسال پروسه انتخاب بسیار دقیق کاندیداهای ماموریت مریخ آغاز شده است. سفر مریخ نه تنها دشوار است، بلکه از نظر روان شناختی نیز مورد بحث است.

"لانس‌ دورپ" برای اطمینان از شدنی بودن و همچنین ایمنی مسافران از کمک هر دو غول فضایی، ناسا و لاکهید مارتین استفاده کرده است.

این سفر در کوتاه‌ترین حالت 35 میلیون مایل(حدود 56 میلیون کیلومتر) و در بلندترین حالت 250 میلیون مایل(حدود 402 میلیون کیلومتر) مسافت خواهد داشت و شامل یک خدمه چهار نفره خواهد بود.

هنگامی که خدمه بعد از سفری شش ماهه وارد سیاره سرخ شوند، منابعی همچون آب آشامیدنی بسیار محدود خواهد بود.

حتی سخت‌تر از آن، خدمه امکان تحرک محدودی خواهند داشت و در مدت زمان طولانی باید در کپسول خود باقی بمانند.

اگر چه سفر به مریخ و همچنین شرایط این سیاره دشوار است، اما "لانس‌دورپ" مطمئن است که می‌تواند این اتفاق را رقم بزند.

"لانس‌دورپ" می‌گوید: مریخ مقصد نهایی برای انسان‌هایی که به دنبال سکونت دائمی خارج از زمین هستند، نخواهد بود. پس از آن، اکتشافات فضایی به سمت شهرهای شناور در جو زهره در یک بالن بسیار بزرگ یا حرکت به یکی از قمرهای مشتری یا یک سیارک خواهد رفت.

محققان متوجه شدند در سال ۲۰۱۷ میلادی بیش از ۲ هزار شهاب سنگ از کنار زمین عبور کرده اند.

پروفسور استیون هاوکینگ (Stephen Hawking) در جریان ویدیو کنفرانس اخیر خود، نسبت به لزوم ترک زمین در کمتر از 600 سال آینده هشدار داد!

به گفته استیون هاوکینگ ، فرصت باقی مانده برای انسان رو به پایان است و اگر بشریت در این رابطه راهکاری را در پیش نگیرد، در کمتر از 5 قرن آینده نسل انسان به کلی منقرض خواهد شد.

پروفسور هاوکینگ در اجلاس تنسنت وب سامیت (Tencent Web Summit) که در شهر پکن برگذار شد، نسبت به نژاد فعلی انسان و لزوم ترک زمین در آینده‌ای نزدیک هشدار داد. به عقیده او، اگر انسان تا 5 قرن آینده به علوم پیشرفته فضایی دست پیدا نکند، کره زمین به مکانی نامساعد برای زندگی تبدیل خواهد شد.

استیون هاوکینگ بر این باور است که انسان تا پیش از سال 2600 میلادی، باید به پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه علوم فضایی دست پیدا کند تا به کمک آن، بتوان سفری طولانی را به اعماق فضا تجربه کرد. رشد جمعیت و افزایش نیاز به منابع مختلف انرژی، به نحوی است که تا 5 قرن آینده زمین را به محیطی غیرقابل سکونت تبدیل خواهد کرد.

پروفسور هاوکینگ در صورت سخنرانی خود، به دستاوردهای پروژه استارشات (Starshot) از زیرمجموعه‌های برنامه ابتکارات خط‌شکن (Breakthrough Initiatives) اشاره کرد. از مهم‌ترین اهداف این پروژه می‌توان به تلاش برای یافتن سرنخ‌هایی از حیات بیگانه و ساخت کاوشگرهای کوچک با 20 درصد سرعت نور اشاره کرد که با تکنولوژی لیزر هدایت می‌شوند.

این کاوشگرها، با سرعت بسیار بالای خود می‌توانند در کمتر از 1 ساعت خود را به سیاره مریخ برسانند. یکی دیگر از اهداف مهم این پروژه، فرستادن این نانوکرفت‌ها به سیاره پروکسیما بی (Proxima b) است. پروکسیما بی نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی نسبت به زمین است که در فاصله 4.2 سال نوری سیاره ما واقع شده و پتانسیل مناسبی برای میزبابی از حیات دارد.

پیت وردن (Pete Worden) به عنوان مدیر اجرایی پروژه استارشات در این باره می‌گوید:

اگر همه چیز مطابق با برنامه پیش برود، انتظارها بر این است که نهایتا تا اواسط قرن فعلی بتوانیم اولین تصویر واقعی را از نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی به ثبت برسانیم.

از آن جایی که در آینده ممکن است فضانوردان، برای ماه ها در سیاره مریخ حضور داشته باشند، پناهگاه های آنان باید به گونه ای ساخته شود تا دمای بسیار زیاد سیاره و اشعه های کیهانی که به راحتی از اتمسفر باریک مریخ عبور می کنند را خنثی کند. برخی از محققان پیشنهاد داده اند که برای ساخت این پناهگاه ها، لازم است از مواد موجود در سطح مریخ استفاده شود تا وزن محموله هایی که توسط فضانوردان به مریخ منتقل می شود کاهش یابد.

حالا به نظر می رسد که محققان ناسا توانسته اند راه حلی جالب و تحسین برانگیز برای حل این مشکل بیابند که واقعاً از منابع موجود در مریخ بهره می گیرد. این پناهگاه ها که Mars Ice Home نام دارند، نوعی محفظه پلاستیکی قابل باد کردن هستند که از لایه ای از یخ آب بهره می برند؛ آبی که از فضانوردان در برابر تشعشعات کیهانی محافظت خواهد کرد.

گفتنی است که Mars Ice Home هنوز نوعی طرح مفهومی به شمار می رود که مشکلات خاص خود را دارد. به عنوان مثال متخصصین می گویند که پر کردن محفظه آب این پناهگاه، در صورت استفاده از منابع آب مریخ تا 400 روز به طول خواهد انجامید. اما از سوی دیگر، هنگامی که فضانوردان در حال سفر به سمت مریخ هستند، این وظیفه را می توان به ربات ها محول کرد.

در مجموع، چنین پناهگاه هایی فعلاً در حد تئوری هستند و محققان هنوز باید وقت بیشتری را صرف شناسایی مشکلات احتمالی آن کنند. اما Ice Home یکی از آن طرح های مفهومی حیرت انگیزی است که سبب می شود یکبار دیگر مغزهای متفکر ناسا را تحسین کرده و به سفر انسان به سیاره مریخ، در آینده نزدیک امیدوار شویم.

هنر فضایی (space art) شاخه‌ای شگفت‌انگیز از هنر مفهومی است که برای به تصویر کشیدن دانش فضایی ستاره شناسان استفاده می‌شود.

سال‌هاست که آثار هنر فضایی یا همان هنر نجومی توسط سازمان‌هایی مانند ناسا (NASA) خریداری شده و توسعه آن‌ها حمایت می‌شود؛ هدف از این اقدام هم نشان دادن مفاهیم مختلف علم ستاره شناسی و شگفتی‌های کهکشان به علاقه‌مندان است. تصاویری که در این مطلب به مرور آن‌ها خواهیم پرداخت، در طول سال‌های گذشته توجه زیادی با به خود جلب کرده و در نوع خود بهترین بوده‌اند.

در مورد تاریخچه هنر فضایی می‌توان به یکی از بزرگان این رشته، یعنی چسلی بونستل (Chesley Bonestell) اشاره کرد که با خلق نقاشی‌هایی شگفت‌انگیز و در عین حال پایبند به حقایق علمی در اوایل قرن بیستم، نام خود را به عنوان پدربزرگ این حوزه به ثبت رساند.

اصول زیباشناختی نشئت گرفته از آثار بونسل امروزه با نام «رئالیسم توصیفی» (Descriptive Realism) شناخته می‌شوند که یکی از قواعد اصلی برای خلق آثار هنر فضایی در چهارچوب آن‌ها، رعایت جزییات به نحوی است که تصویر خلق‌شده پایه و اساس علمی داشته باشد؛ به عنوان مثال، هنرمند برای خلق اثری از فضای اطراف یک سیاره فراخورشیدی باید توجه داشته باشد که آسمان این سیاره به چه رنگ خواهد بود.

با وجود پیشرفت‌های اخیر در حوزه ستاره شناسی، هنر فضایی با استواری بر پایه ادغام مفاهیم هنر و علم، به میزان زیادی گسترش یافته است. آثار هنر نجومی که توسط دانش پژوهشگران هدایت شده و به کمک خلاقیت و مهارت هنرمندان به وجود می‌آیند، تصور ما از جهان اطراف را به میزان قابل‌توجهی تحت تاثیر قرار می‌دهند. در ادامه شما را به دیدن تعدادی از بهتری تصاویر این هنر دعوت می‌کنیم:

در این تصویر خیالی، نمایی از بازتاب نور خورشید سیستم تراپیست 1 (TRAPPIST-1) بر روی سطح سنگی یکی از سیاره‌های میانی این سیستم نشان داده شده است.

طرحی خیالی از هنر فضایی برای نشان دادن پیامدهای نزدیک شدن سیاره زمین به یک سیاه چاله

تصویری برای مقایسه ابعاد یک ستاره نوترونی (neutron star)‌ با شهر مونیخ آلمان

تصوری از کهکشانی در دور دست‌ها به نام “SXDF-NB1006-2”

نمایش باران سرد بین کهکشانی به کمک هنر فضایی

تصوری از یک کرم‌چاله که حفره‌ای در فضا و زمان ایجاد کرده است.

تجمع هسته‌های یخی در کمربند کویپر (Kuiper Belt)

تصویری خیالی از تابش نور ستاره کوتوله سامانه تراپیست 1 به سطح یکی از سیاره‌های سیستم

تصویری دیگر از ستاره کوتوله سامانه تراپیست 1 در نزدیکی یکی از سیاره‌ها

نمایی از درخشش کهکشانی به نام “W2246-0526” در نور مادون قرمز که به میزان 350 تریلیون برابر خورشید منظومه ما قدرت دارد!

به تصویر کشیدن مریخ در چهار میلیارد سال پیش

تصویری دیگر از گذشته سیاره مریخ

نمایش گرد و غبار و گازهایی که در اطراف سیستم دو ستاره‌ای “GG Tauri-A” قرار گرفته‌اند، به کمک هنر فضایی

ایستادن بر روی سطح سیاره فراخورشیدی “Gliese 667Cd” که از ستاره میزبانش نور گرفته است.

حلقه‌ی گازی و گرد و غبار کیهانی در اطراف یک ستاره جوان به نام “HD 142527”

نمایی از سطح یک سیاره کوتوله به نام «میک میک» (Makemake)

تصویری خیالی از سیاره کوتوله دوری به نام «اریس» (Eris) که در نزدیکی قمرش دیسمونیا (Dysmonia) قرار گرفته است.

به نمایش گذاشتن لحظه برخورد یک سیارک غول پیکر با قمر اروپا (Europa)، یکی از ماه‌های مشتری

به تصویر کشیدن آتشفشان‌های فعال در دو طرف سیاره‌ای فراخورشیدی به نام “Kepler-20e”

نمایی از یک سیاره فرضی که درخشش مادون قرمز زمان تولدش را باز پس گرفته است.

شرایط احتمالی سطح یکی از سیاره‌های سامانه تراپیست 1 به نام “TRAPPIST-1f”

استفاده از تکنیک‌های هنر فضایی برای نمایش یک سیاه چاله فوق قدرتمند

در این تصویر ستاره “GJ176-525px” ‌نشان داده شده است؛ این ستاره شباهت زیادی با خورشید ما داشته،‌ اما در حدود یک میلیارد سال از خورشید بیشتر عمر دارد.

نمایش یکی از سناریوهای احتمالی در مورد شرایط سیاره فراخورشیدی “55 Cancri e” که ابعادی دو برابر زمین دارد.

تصویری خیالی از چرخش یک سیاره فراخورشیدی فرضی به دور ستاره‌ای کوتوله و سرخ رنگ

استفاده از سبک هنر فضایی برای نمایش جریانی درخشان از جرم یک ستاره که به درون سیاه چاله‌ای عظیم بلعیده می‌شود.

نمایی خیالی از متلاشی شدن یک سیارک در اطراف یک ستاره کولوته سفید

به تصویر کشیدن منظومه خورشیدی ما در اوایل پیدایش آن

یکی از مجموعه پوسترهای طراحی شده از طرف ناسا برای جشن گرفتن اکتشافات فضایی

در هر کدام از این پوسترها، یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های سوژه موردنظر آژانس فضایی به گونه‌ای توصیف شده است که تصور تبلیغ تور گردشگری مکانی توریستی را در بیننده ایجاد می‌کند.

به عنوان مثال در این اثر هنر فضایی یکی از ویژگی قابل‌توجه قمر زحل، انسلادوس (Enceladus)، به عنوان عنصر اصلی طراحی استفاده شده است؛ فوران‌های عظیم در قطب جنوب انسلادوس مشخصه این قمر است.

قمر اروپا

شفق قطبی چشم‌نواز مشتری الهام‌بخش این اثر هنر نجومی بوده است.

اولین پوستر طراحی شده توسط تیم ناسا که منجر به توسعه دیگر آثار مشابه شد.

در این پوستر تاثیرات تابش نور از طرف ستاره‌ای که طیفی متفاوت از نورها را می‌تاباند، بر روی یک سیاره نشان داده شده است.

این اثر در مورد سیاره‌ای بدون خورشید با تاریکی بی پایان است.

تبلیغ پرش از ارتفاع در سیاره‌ای با گرانشی فوق‌العاده قوی

دریاهای طلایی قمر تایتان (Titan)

در سامانه تراپیست 1 به دلیل نزدیک بودن سیاره‌ها به هم، سفرهای بین سیاره‌ای همانند سر زدن به جزیره‌هایی در کنار هم است.

گذراندن تعطیلات در ابرهای سیاره ونوس

یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار هنر فضایی چسلی بونستل مربوط به سال 1331

سیارک دوتایی یا سیارک مزدوج (Binary asteroid) پدیده‌ای جالب است که به تازگی یک مورد نادر آن توسط تلسکوپ هابل در منظومه خورشیدی ما کشف شده است.

نام این سیستم فضایی “Body 288P” است و بر اساس ادعای دانشمندان، به عنوان اولین سیارک دوتایی که از دو سیارک کمیاب تشکیل شده است، شناخته می‌شود. با توجه به تعریف، چنین سیستمی به صورت کلی شامل دو جرم آسمانی است که در حال چرخش به دور هم هستند و در مورد Body 288P، یکی از دو جرم رفتاری شبیه به دنباله دار داشته و در حین چرخش، ردی از گاز و گرد و غبار را به جا می‌گذارد.

سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند.

ستاره‌ شناسان موفق به کشف هفت سیاره شده‌اند که اندازه‌ای نزدیک به اندازه کره زمین دارند و همگی به دور یک ستاره در حال چرخش‌اند.

محققان می‌گویند که در سطح همه این هفت سیاره ممکن است آب مایع یافت شود. اما نکته مهم این است که سه سیاره از هفت سیاره کشف شده در فاصله‌ای از ستاره‌شان قرار دارند که می‌توانند قابل سکونت باشند. این سیاره‌ها برای اولین بار به وسیله تلکسوپ‌ فضایی اسپیتزر، متعلق به سازمان فضایی آمریکا، رصد شده اند. هفت سیاره تازه کشف شده به گرد ستاره "ترپیست یک" (Trappist-1) که یک ستاره با حجم کم و دمای پایین است می‌چرخند. این منظومه کوچک در فاصله ۴۰ سال نوری زمین واقع شده است.

موضوع کشف این سیاره‌ها که با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا دیده شده‌اند در مجله نیچر شرح داده شده است.

میشل گیلون، از دانشگاه بلژیکی لیژ که سرپرست نویسندگان این مقاله مجله نیچر است و برای اولین بار خبر کشف این سیاره‌ها را داده می‌گوید: این سیاره‌ها به یکدیگر و همینطور به ستاره‌شان بسیار نزدیک‌اند و وضعیت‌شان خیلی شبیه به وضعیت ماه‌های دور سیاره مشتری است. اما چون ستاره این منظومه، کوچک و سرد است، دمای هفت سیاره کشف شده، معتدل است و این به این معناست که ممکن است در آنها آب مایع- و شاید حیات- وجود داشته باشد.

به گفته دگتر گیلون این بزرگ‌ترین مجموعه کشف شده از سیاره‌های هم‌اندازه کره زمین است که همگی در شرایط یکسانی از نظر وضعیت سکونت قرار گرفته‌اند.

ممکن است در این سیاره‌ها آب و شاید حیات وجود داشته باشد

دکتر اموری تراود یکی دیگر از نویسندگان این مقاله می‌گوید که اگر دورترین سیاره نسبت به ستاره "ترپیست یک"، مثل سیاره زهره و نه زمین، اتمسفری داشته باشد به طور موثر مانع حرارت شود، احتمالا ممکن است قابل سکونت باشد. او به بی‌بی‌سی گفته بسیار ناامید کننده است اگر زمین تنها محل قابل زندگی در میان سیاره‌های جهان باشد.

دیوید شوکمان، سردبیر بخش علمی بی‌بی‌سی معتقد است شور و شوق حاصل از کشف این سیاره‌ها تنها به این دلیل نیست که یک دفعه تعداد زیادی سیاره هم اندازه زمین همه با هم و در یک محدوده کشف شده اند بلکه بخشی هم به خاطر این است که ستاره "ترپیست یک"،تقریبا کوچک و کم نور است. این به این معناست که مطالعه این سیاره‌ها از مطالعه سیاره‌هایی که به ستاره‌های نورانی نزدیک‌ترند آسان‌تر خواهد بود.

مرحله بعدی تحقیقات در مورد این سیاره‌ها هم‌اکنون در حال انجام است و در این مرحله جستجو برای یافتن گازهای کلیدی برای حیات یعنی اکسیژن و متان است آغاز شده است. ستاره شناسان امیدوارند که به زودی از رازهای دیگر سطح این سیاره‌ها پرده بردارند.

مدت‌هاست که وضعیت روشنایی و الگوی نوری عجیب ستاره تابی دانشمندان را سردرگم کرده است. اکنون گروهی از ستاره‌شناسان موفق به ارائه توضیحی دقیق‌تر شده‌اند.

تیمی از محققان از دانشگاه کلمبیا به رهبری ماریو سوسرکویا (Mario Sucerquia)، یک توضیح پیشنهادی جدید را برای تغییرات نامنظم و الگوی نوری عجیب ستاره تابی (KIC 8462852) ارائه کردند؛ چرا که این ستاره اخیرا رفتارهای نامنظم پیشین را از سر گرفته است.

به عقیده دانشمندان، این تغییرات اسرارآمیز در روشنایی ستاره تابی می‌تواند به علت ساختار یکی از سیاره‌های آن باشد. به طور دقیق‌تر دانشمندان بر این باورند که احتمالا این سیاره فراخورشیدی ، ساختاری مشابه با سیاره زحل در منظومه شمسی دارد. محققان در این باره می‌گویند:

نتایج این مطالعات حاکی از آن است که رفتارهای نامنظم روشنایی این ستاره را می‌توان به حلقه‌های یک سیاره فرازمینی نسبت داد.

تیمی از ستاره‌شناسان دانشگاه ییل (Yale University) به رهبری تابیتا بویاجیان (Tabetha Boyajian)، برای اولین بار در سال 2015 موفق شدند که الگوی نوری عجیب ستاره تابی را تشخیص دهند. به طور معمول نور ستاره‌های مشاهده شده از زمین در هنگام عبور سیارات فرازمینی از مقابل آنان، دچار چنین تغییر و تحولاتی می‌شود. اما شرایط در مورد ستاره تابی کاملا متفاوت بود؛ چرا که حتی برخی از دانشمندان معتقد بودند ساخت یک سازه عظیم بیگانه توسط موجودات فضایی می‌تواند علت اصلی الگوی نوری عجیب ستاره تابی باشد. برخی دیگر از ستاره‌شناسان عبور ستاره‌های دنباله‌دار را به عنوان علت وقوع چنین تغییرات نامنظمی پیشنهاد می‌کردند. اما با این حال به نظر می‌رسید که هنوز توضیحی منطقی برای ستاره تابی وجود ندارد.

ماریو سوسرکویا و همکارانش برای اثبات ایده خود، به شبیه‌سازی‌های کامپیوتری روی آوردند و منحنی نوری این ستاره را مورد بررسی قرار دادند.

یک سیاره مشابه به زحل در هنگام عبور از مقابل ستاره خود، تغییرات نامنظمی از روشنایی آن ستاره را برای ناظرین ایجاد می‌کند. به واقع عبور حلقه‌های این سیاره از مقابل ستاره تابی را می‌توان به عنوان یک توضیح منطقی جدید برای رفتار اسرارآمیز ستاره تابی به شمار آورد.

این گذرها هیچ الگوی واضح و یا دقیقی را ایجاد نمی‌کنند، چرا که هر حلقه می‌تواند با زاویه منحصر به فرد خود تغییرات متفاوتی را رقم بزند.

علاوه بر این، شبیه‌سازی کامپیوتری نشان داد که جاذبه این ستاره می‌تواند بر حلقه‌های سیارات نیز تاثیر بگذارد و به ذرات آن الگوی نامنظمی را بخشد. همین امر نیز می‌تواند نامنظم بودن نور این ستاره را به خودی خود تشریح کند. محققان در این باره می‌گویند:

ما متوجه شدیم که ساختارهای نامنظم در حلقه‌ها موجب بروز تغییراتی لحظه‌ای در شکل و جهت آنان می‌شود که در هنگام عبور از مقابل ستاره مادر، تغییراتی چشم‌گیر را ایجاد می‌کند.

دانشمندان همچنین با اندازه‌گیری‌های دقیق‌تر متوجه یک الگوی زمانی دقیق برای وقوع چنین تغییراتی در ستاره تابی شدند که به عقیده آنان فقط یک سیاره دارای حلقه می‌تواند چنین پدیده‌ای را ایجاد کند.

هدف اصلی تیم تحقیقاتی مربوط به این مطالعه، این بود که نشان دهند مکانیسم‌هایی وجود دارند که قادر به ایجاد تغییر در پرتوهای نوری هستند.

با وجود اینکه توضیح جدید دانشمندان تنها احتمال موجود برای الگوی نوری عجیب ستاره تابی نیست، گروه‌های مختلفی از ستاره‌شناسان در سراسر جهان به مطالعات خود ادامه می‌دهند.

اگر می‌خواهید بدانید که آیا امکان تماشای ستارگان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی برای فضانوردان ممکن است یا نه، در این مطلب به این سوال پاسخ می‌دهیم.

گاهی این سوال برای برخی افراد پیش می‌آید که آیا فضانوردان از داخل ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) می‌توانند ستاره‌ها را ببینند؟ فضانوردی به نام جک فیشر (Jack Fischer) پاسخ صریحی به این سوال می‌دهد: بله! وی حتی در پیامی توییتری، از دیدن کمان زیبای راه شیری از داخل ایستگاه فضایی گفته است.

اما شاید بپرسید چطور ممکن است؟ شاید تصاویر ماموریت آپولو از سطح ماه را به یاد آورید که هیچ ستاره‌ای در آسمان دیده نمی‌شد و آسمان کاملا سیاه و بی‌ستاره بود.

تصویری از فضانورد John W. Young در ماموریت آپولو 16 بر سطح ماه

این تصور غلط را ممکن است بسیاری داشته باشند که فضانوردانی که بر سطح ماه فرود آمدند، نمی‌توانستند هیچ ستاره‌ای را ببینند. اما دلیل این اتفاق به تنظیمات دوربین‌های عکاسی ماموریت‌های آپولو مربوط می‌شود. تنظیمات نوردهی این دوربین‌ها به نحوی تنظیم شده بود که بتواند در بازتاب نور شدید از سطح ماه و سفینه، تصویر خوبی را ثبت کند. این فضانوردان گفته‌اند که می‌توانستند با قرارگیری در سایه سفینه، ستاره‌های روشن آسمان را ببینند. همچین هنگامی که به دور ماه و در بخش ناپیدای ماه (از دید ما زمینیان) در گردش بودند، ستاره‌ها را می‌توانستند به خوبی ببینند.

همان‌طور که ما بر روی زمین به آسمانی تاریک در نیمه‌های شب نیاز داریم تا بتوانیم به تماشای ستارگان نشسته و بیشترین تعداد ستاره را ببینیم، زمانی که در فضا باشید نیز همین اتفاق برای دیدن زیبایی‌های آسمان لازم است.

نکته جالب درباره ISS این است که فضانوردان آن، در هر شبانه‌روز، 16 بار شب را تجربه خواهند کرد (در بازه‌های 45 دقیقه‌ای). ایستگاه فضایی بین‌المللی هر 90 دقیقه یک بار، به دور زمین می‌چرخد و زمانی که در سمت شب زمین قرار بگیرد، تجربه آسمانی بسیار تاریک را برای سرنشینانش رقم خواهد زد.

تصویر زیر یکی دیگر از عکس‌های ثبت‌شده توسط فیشر است که ستارگان به روشنی ثبت شده‌اند.

برای ثبت ستارگان در یک عکس، مهمترین موضوع، نوردهی است. اگر شما روی زمین در جایی باشید که ستارگان بی‌شماری را ببینید، با گرفتن عکسی معمولی با دوربین یا موبایل خود، نمی‌توانید هیچ ستاره‌ای را ثبت کنید. عکاسان آسمان شب نیاز به نوردهی‌های طولانی‌مدت دارند تا بتوانند کمان زیبای راه شیری را ثبت کنند. به طور مشابه، فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز به نوردهی‌های طولانی‌مدت نیاز دارند تا بتوانند تصاویری همچون تصویر زیبای زیر از کهکشان راه شیری ثبت کنند:

تصویری که از داخل ایستگاه فضایی در سال 2015 ثبت شد. با نوردهی طولانی‌مدت، یکی از خدمه ایستگاه فضایی توانست چنین تصویر زیبایی از راه شیری را ثبت کند.

در تایم لپس (time lapse یا تصویربرداری زمان‌گریز) زیر، تعدادی ستاره ظاهر و سپس ناپدید می‌شوند. البته باید گفت که در اینجا هم هدف اصلی، ثبت تصویر از خود زمین است.

سطح مریخ از آنچه دانشمندان تصور می‌کردند، خطرناک‌تر و سمی‌تر است.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، مطالعات نشان می‌دهد تابش اشعه ماورای بنفش از خورشید موجب فعال شدن ترکیبات کلرین و در نتیجه تبدیل آنها به میکروب‌های قوی در خاک این سیاره سرخ می‌شود.

این ترکیبات که با نام پرکلرات شناخته می‌شوند، در تمام سطح مریخ گسترده شده‌اند و چندین کاوشگر ناسا از مریخ در چند نقطه مختلف این سیاره این ترکیبات را شناسایی کرده است.

پرکلرات‌ها دارای ویژگی‌هایی نظیر میکروب کشی قوی است که موجب می‌شد تا مریخ قابل سکونت به نظر بیاید. دانشمندان می‌گویند پرکلرات‌ها به طور قابل توجهی نقطه انجماد آب را پایین می‌آورند و یک منبع انرژی بالقوه برای میکروارگانیسم ها است.

اما پژوهش جدید مرکز اخترفیزیک دانشگاه ادینبرو در اسکاتلند وجه دیگر پرکلرات‌ها را نشان می‌دهد. دانشمندان با مشاهده یک آلودگی باکتریایی کشنده روی بدنه فضاپیمایی که به مریخ سفر کرده و با سطح این سیاره تماس داشته است، دریافتند از آن جایی که ضخامت جو مریخ یک صدم زمین است، تابش اشعه ماوراء بنفش به سطح مریخ موجب ایجاد چنین باکتری‌های خطرناکی می‌شود.

داده‌های این پژوهش نشان می‌دهد پدید آمدن حداقل سه ترکیب خطرناک و اثرات ترکیبی آنان باعث می‌شود که سطح مریخ از آنچه قبلا تصور می‌شد خطرناک‌تر بوده و امکان سکونت در سیاره سرخ وجود نخواهد داشت، چرا که این ترکیبات برای انسان سمی و خطرناک هستند.

نتایج این پژوهش در مجله "Scientific Reports" منتشر شده است.

تلسکوپ فضایی جیمز وب قرار است طبق برنامه یک سال و اندی دیگر با راکت اروپایی آریان پرتاب شود. این تلسکوپ حاوی تجهیزاتی برای رسوخ حتی بیشتر از  تلسکوپ‌ هابل در عمق کیهان است؛ به طوری که برای ردیابی نور اولین  ستارگانی که در جهان روشن شدند تلاش خواهد کرد.

جانشین هابل در داخل یک اتاقک بزرگ محبوس شده است تا تحت یک رشته آزمایش برای شبیه‌سازی شرایط حاکم در مدار زمین قرار گیرد.مهندسان ابتدا باید همه هوای محفظه را خالی کنند و بعد دمای آن را در حد فوق‌العاده‌ای پایین آورند.

به گزارش آنا به نقل از BBC، بعد از گذشت حدود ۳۰ روز، تلسکوپ باید آماده شروع آزمایش‌هایی باشد که آینه بی‌نظیر تلسکوپ و توانایی آن در متمرکز کردن نور را محک خواهد زد.

جولی لندر، مهندس ناسا در این پروژه گفت: «دمایی که تلسکوپ در مدار تجربه خواهد کرد حدود ۳۰ درجه کلوین - ۳۰ درجه بالاتر از صفر مطلق - است اما ما تلسکوپ را در دمای کمی پایین‌تر تست می‌کنیم».

در زمین حداکثر اختلاف دمایی که در یک شبانه روز می تونه اتفاق بی افته ،۴۰ الی ۵۰ درجه سانتی گراد هست.  وجود اتمسفر، دریاها و اقیانوس ها به کم کردن ومتعادل کردن این اختلاف دما کمک زیادی می کنه، درحالی که در فضا،دما در موقعیت سایه ممکنه به منهای ۱۰۰ درجه هم برسه و از طرفی دما زیر نور خورشید به ۱۲۰ درجه می رسه و این یعنی اختلاف دمای یک شبانه روز ۲۲۰ درجه. این اختلاف فاحش دما در ۲۴ ساعت یا حتی کمتر از اون، با انبساط و انقباض شدیدی که ایجاد می کنه، می تونه سازه ی ماهواره ها رو خیلی ترد و شکننده بکنه.

فیلم زیر هم اثرات مخرب اختلاف دما رو خیلی خوب نشون میده:

http://javanhavafaza.ir/4399/%D8%AF%D8%B1%D8%B3-%D8%A7%D9%88%D9%84%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%B4%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D8%B7-%D9%81%DB%8C%D8%B2%DB%8C%DA%A9%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%81%D8%B6%D8%A71/

فیلم زیر مربوط به پرش از ارتفاع تقریبا ۴۰ کیلومتری است. می بینیم که برای زنده موندن در این ارتفاع هم لازمه که از لباس مخصوص و کپسول اکسیژن استفاده کرد:

برای مشاهده در لینک زیر:

http://javanhavafaza.ir/4399/%D8%AF%D8%B1%D8%B3-%D8%A7%D9%88%D9%84%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%B4%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D8%B7-%D9%81%DB%8C%D8%B2%DB%8C%DA%A9%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%81%D8%B6%D8%A71/

شاهده اقمار موجود در خارج از منظومه شمسی، پیچیدگی‌های مخصوص به خود را دارد. با این حال، دانشمندان از کشف موفقیت‌آمیز اولین قمر فراخورشیدی خبر داده‌اند!

 امروزه ستاره‌شناسان موفق شده‌اند با بهره‌گیری از تجهیزات پیشرفته فضایی، تعداد بسیاری از سیارات فراخورشیدی را کشف و نام‌گذاری کنند. اینگونه سیارات، در خارج از فضای منظومه شمسی قرار داشته و در حال گردش به دور ستاره مادر خود هستند. اکتشاف اقمار این سیاره‌ها به علت اندازه‌های کوچک‌تر، پیچیدگی‌های بسیاری دارد. با این حال، اخیرا دانشمندان از کشف اولین قمر فراخورشیدی خبر داده‌اند!

فضاپیمای کاسینی (Cassini Spacecraft) در جدیدترین شیرجه خود توانست تصاویری بی‌سابقه و شگفت‌انگیز را از سیاره زحل و اتمسفر آن به ثبت برساند.

اخیرا گزارشات متعددی از مشاهده حلقه دودی سیاه رنگ در آسمان نقاط مختلف جهان منتشر شده است. به عقیده یوفولوژیست‌ها، ما با دروازه ورود بیگانگان طرف هستیم!

ناظران زمینی که شاهد این پدیده در آسمان بودند، وحشت‌زده شدند! در ابتدا گزارشات مردمی از مشاهده این حلقه دودی سیاه رنگ در آسمان ، توسط ساکنین شهر نووسیبیرسک (Novosibirsk) در روسیه منتشر گردید و به سرعت در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد. اولین افرادی که چنین پدیده‌ای را در آسمان دیدند، به سرعت دوستان و اعضای خانواده خود را از آن مطلع ساختند و در زمانی کوتاه، هزاران نفر موفق به تماشای این حلقه دودی سیاه رنگ در میان ابرها شدند.

همچنین چندین فایل ویدیویی از این پدیده نیز توسط ناظران ضبط شد و به شبکه‌های اجتماعی راه پیدا کرد. نظراتی که در رابطه با این حلقه دودی سیاه رنگ در این شبکه‌ها نیز رد و بدل میشد، در نوع خود بسیار جالب بود. عده‌ای بر این باور بودند که پدیده مذکور در واقع یک هشدار تکان‌دهنده از سوی بیگانگان است و ما در معرض یک تهدید جدی از سوی گونه‌ای پیشرفته از موجودات فضایی هستیم.

ناظران واقعی این ماجرا بر این باور بودند که این پدیده، تنها یک رویداد آب‌وهوایی است. به عقیده آنان، هیدروکربن سیاه‌رنگ و تشکیل گردابی از آن، منجر به تشکیل این حلقه دودی سیاه رنگ و حرکت به سمت ابرها شده و نمی‌توان آن را به پدیده‌های فرازمینی نسبت داد. اما واقعیت امر چیز دیگری‌ست؛ چرا که یک متخصص شناخته شده در زمینه هواشناسی، با اظهارات ناظران این ماجرا موافق نبود و اعلام کرد که چنین تعریفی در هواشناسی وجود ندارد!

تعداد مشاهدات این حلقه‌ها در آسمان در سال‌های اخیر رو به افزایش بوده‌اند و در ماه ژوئن سال گذشته نیز یک نمونه دیگر از آن در دیزنی‌لند کالیفرنیا نیز مشاهده شد. به منظور رمزگشایی از این پدیده، گروهی سعی بر آن داشتند که علت شکل گیری حلقه دودی سیاه رنگ در آسمان را به آتش‌بازی‌های بزرگ نسبت دهند؛ اما این مسئله هنوز به طور قطعی به اثبات نرسیده است.

حلقه سیاه مرموز دیگری نیز در روزهای گذشته در آسمان بریتانیا و شهرستان تاریخی یورک‌شر (Yorkshire) ظاهر شد و سر و صدای بسیاری را در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های مطبوعاتی به پا کرد. علاقمندان به نظریه‌ توطئه و فعالان موضوعات مرتبط با موجودات فضایی ، بر این باورند که ما با پدیده‌ای غیرزمینی طرف هستیم و احتمالا این حلقه‌ها، دروازه‌ای برای ورود و خروج بیگانگان از ابعاد دیگر جهان هستند.

با وجود اینکه این اظهارات بر پایه شک و تردید بسیاری بنا شده‌اند، اما هنوز هم مقامات رسمی نتوانسته‌اند توضیح دقیقی را برای آن ارائه کنند.

این دایره عجیب و غریب که در روزهای گذشته در آسمان یورک‌شر شکل گرفت، شباهت بسیاری به حلقه دودی سیاه رنگ مشاهده شده در آسمان روسیه دارد! به دلیل اینکه حلقه‌های مذکور از دود سیاه رنگی تشکیل شده‌اند، این احتمال می‌رود که شکل‌گیری آن به علت وقوع‌ آتش‌سوزی رخ داده باشد. اما سرویس‌های آتش‌نشانی محلی می‌گویند که هیچ گزارشی از آتش‌سوزی در روز حادثه به ثبت نرسیده است!

تصویر زیر توسط دختری 22 ساله با نام کیمبرلی رابینسون (Kimberly Robinson) در حین رانندگی به ثبت رسیده، او در این باره اظهار کرد:

حلقه شکل گرفته در آسمان به حالت دودی شکل بود، اما تا حد بسیاری مانند یک حلقه جامد به نظر می‌رسید. من تا به حال چیزی مشابه با آن را در آسمان ندیده بودم و هیچ‌کس از علت این پدیده اطلاعی ندارد.

سخنگوی سازمان هواشناسی بریتانیا نیز این موضوع را تایید کرد و از غیرطبیعی بودن این پدیده خبر داد!

سارا کلارک (Sarah Clarke) به عنوان موسس اجرای نمایش‌های زمان جنگ در این شهرستان تاریخی اظهار کرد که این پدیده به منظور بازسازی صحنه‌های نبرد جنگ‌های جهانی انجام گرفته است. تولید این حلقه دودی سیاه رنگ ، روزهای شنبه و یکشنبه به ترتیب برای بزرگداشت کشته‌شدگان جنگ جهانی اول و دوم انجام گرفت. اما با این وجود، هنوز هم نمی‌توان با این توضیح، ظاهر شدن این پدیده در آسمان‌های سایر کشورهای جهان را نیز توجیه کرد.

افرادی که در سراسر جهان هستند، از مشاهده این حلقه های سیاه رنگ دودی شگفت‌زده شده‌اند و سوالات بسیاری را در ذهن آنان ایجاد کرده است. یکی از رایج‌ترین آنان این است که: «آیا حلقه دودی سیاه رنگ ، دروازه‌ای برای ورود و خروج بیگانگان به زمین است؟»

اولین ناظران این حلقه‌های دودی، آن را با عنوان «گرداب‌های دود» نام‌گذاری کردند. این سومین باری‌ست که حلقه‌ های دودی سیاه رنگ در صدر رسانه‌های خبری قرار می‌گیرد. اولین بار این پدیده در سال 2015 در کشور قزاقستان مشاهده شد و سپس در سال 2016 در آمریکا و این بار در کشور انگلستان! بمب خبری که این حلقه‌های سیاه رنگ ایجاد کردند، به گونه‌ای بود که امکان رد کردن آن توسط مقامات بلندپایه نیز غیرممکن شد.

یکی از کارشناسان در این باره می‌گوید که حلقه‌ های دودی سیاه رنگ توسط موجودات فضایی ایجاد نگردیده و احتمالا عاملان زمینی پدیدآورنده آن هستند. با این حال اگر موجودات فرازمینی به این دروازه‌های بین کهکشانی دست یافته باشند، چه کسی می‌تواند همکاری مخفیانه آنان با زمینی‌ها را انکار کند؟ برای نقض این ماجرا، چه کسی بهتر از مقامات بلندپایه و افراد دارای قدرت؟

دانشمندان به طور مرتب ادعا می‌کنند که شکل‌گیری این حلقه‌های دودی سیاه‌رنگ به علت مهار آتش‌سوزی‌های محلی توسط آتش‌نشانان بوده است. ادعاهای مکرر آنان به نحوی‌ست که یوفولوژیست‌ها را به طرح مسئله پوشش‌گذاری گسترده بر فعالیت‌های بیگانگان در زمین توسط مقامات دولتی وادار می‌کند.

به عقیده بسیاری از طرفداران نظریه توطئه، بیگانگان در بین ما هستند و فعالیت‌های خود را به صورت مخفیانه در زمین انجام می‌دهند. به نظر شما آیا می‌توان شکل‌گیری پدیده حلقه دودی سیاه رنگ در آسمان‌های نقاط مختلف جهان را به فعالیت‌های بیگانگان فضایی ارتباط داد؟

آیا سیاره نهم منظومه شمسی واقعا وجود دارد؟ در این مدت بحث‌های زیادی درباره وجود این سیاره جدید شکل گرفه است. اکنون اما تحقیق جدیدی بیش از پیش واقعی بودن این سیاره را تایید می‌کند.

یک سال و نیم پیش، اولین شواهد از وجود سیاره نهم منظومه شمسی منتشر شد. در آن مقاله، جرم این سیاره فرضی ده برابر جرم زمین تخمین زده شده بود. شعاع مداری آن نیز حدود 700 واحد نجومی بیان شد. از آن زمان تاکنون مقالات زیادی منتشر شده که هرکدام وجود سیاره نهم را تایید و یا تکذیب کرده‌اند.

برخی اینطور استدلال می‌کنند که مدارهای اجرام خاصی از TNO ها (اجرام فراتر از مدار نپتون یا فرانپتونی ها) وجود سیاره نهم را تایید می‌کنند. در حالی که سایرین عقیده دارند اینگونه استدلال‌ها به علت نبود شواهد رصدی قابل اتکا نیست. آخرین تحقیقی که در این رابطه توسط دو اخترشناس از دانشگاه مادرید انجام شده، دید تازه‌ای به ما می‌دهد که این بحث‌ها را می‌تواند تمام کند. با استفاده از تکنیک جدیدی که روی اجرام بسیار دورتر از مدار نپتون یا ETNO ها تمرکز می‌کند، باور این دو اخترشناس این است که سیاره نهم واقعا وجود دارد.

ETNO ها یا اجرام فرانپتونی دور، اجرامی هستند که در فواصلی بیشتر از 150 واحد نجومی از خورشید قرار گرفته‌اند. بنابراین مدار این اجرام، هیچگاه مدار نپتون را قطع نخواهد کرد. بنابر این تحقیق، فواصل بین گره‌های مداری ETNO ها و خورشید، می‌تواند ما را به سوی سیاره نهم منظومه شمسی راهنمایی کند.

تصویری هنری از سیاره نهم منظومه شمسی

این دو گره مداری، بخش‌هایی هستند که مدار جرم مورد نظر، صفحه منظومه شمسی را قطع می‌کند. در این نقاط است که احتمال برخورد این اجرام، با سایر اجرام منظومه شمسی به بیشترین مقدار خود می‌رسد. بنابراین، احتمال عبور از نزدیکی یک جرم دیگر و تغیر مدار ETNO ها نیز در همین نواحی بسیار بالاست. با اندازه‌گیری دقیق محل این نقاط، می‌توان بررسی کرد که آیا ETNO دچار تغییرات مداری می‌شوند یا خیر. تغییراتی که می‌توان آن را به حضور اجرام سنگین دیگری در آن محل نسبت داد.

Carlos de la Fuente Marcos یکی از نویسندگان این مقاله جدید می‌گوید:

اگر جرمی نباشد تا مدار ETNO را مختل کند، گره‌های مداری آنها بایستی به صورت یکنواختی توزیع شده باشد. چرا که دلیلی برای اختلال این گره‌ها وجود ندارد. اما در صورت وجود یک یا دو جرم اختلال‌گر، دو اتفاق ممکن است رخ دهد. حالت نخست این است که مدار ETNO ها پایدار است و آنها تنها گره‌های مداری خود را به دور از مسیر اختلال‌گرها قرار می‌دهند. اما اگر مدارشان ناپایدار باشد، این اجرام همانند دنباله‌دارهایی عمل می‌کنند که مدارهایی بسیار کشیده دارند و به نواحی داخلی منظومه شمسی، همچون سیاره مشتری هم نفوذ می‌کنند.

این دو اخترشناس، محاسبات و داده‌کاوی خود را برای تجزیه و تحلیل گره‌های مداری 28 مورد از ETNO ها و 24 مورد دیگر از اجرام دور منظومه شمسی انجام دادند. نتیجه این بود که این دو جمعیت از اجرام دور، در فواصل خاصی از خورشید تجمع می‌کردند. یک ارتباط بین مکان این گره‌ها و زاویه میل اجرام با صفحه منظومه خورشیدی نیز مشاهده شد.

تصویری متحرک از مدار سیارات داخلی، سیارات خارجی، TNO ها و مدار احتمالی سیاره نهم منظومه شمسی

یافته دومی که اشاره شد بسیار غیر قابل انتظار بود و دو اخترشناس را به این نتیجه رساند که سیاره نهم منظومه شمسی بایستی وجود داشته باشد. این سیاره است که مدار اجرام بررسی‌شده را به صورتی که گفته شد، تغییر می‌دهد.

De la Fuente Marcos تاکید می‌کند:

ما اینگونه فرض می‌کنیم که ETNO ها از نظر دینامیکی، همانند دنباله‌دارهایی هستند که با مشتری برهم‌کنش دارند. بنابراین یافته‌های حاصل از بررسی داده‌های آماری اجرام دور را می‌توان این‌گونه تفسیر کرد که نهمین سیاره در فاصله‌ای بین 300 تا 400 واحد نجومی با آنها برهم‌کنش دارد.

همان‌گونه که اشاره شد، برخی از تحقیقاتی که وجود سیاره نهم را زیر سوال قرار می‌دادند، عقیده داشتند که مطالعه TNO ها از نظر رصدی به طور دقیق و بی‌طرفانه انجام نشده است. آنها می‌گفتند که خطاهای سیستمی در محاسبات مربوط به میل مداری TNO ها وارد شده است. چرا که همه این رصدها و محاسبات معطوف به جهت‌گیری خاصی در آسمان می‌شود.

با بررسی فاصله گره‌های مداری ETNO ها که به اندازه و شکل مدارشان بستگی دارد، تحقیق جدید اولین شاهد بر وجود سیاره نهم را ارائه می‌دهد. شاهدی که دیگر نمی‌توان به آن ایراد گرفت که به جهت‌گیری خاصی وابسته است. در حال حاضر تنها 28 مورد ETNO شناخته شده است. اما پژوهشگران این تحقیق جدید اطمینان دارند که با کشف ETNO های جدید، نتیجه آنها بیش از پیش تایید خواهد شد.

جرمی به اندازه سیاره مریخ کافی است تا بتواند اختلال‌های مشاهده شده در اجرام کمربند کوییپر را ایجاد کند.

این دو اخترشناس حتی احتمال وجود سیاره دهم را نیز داده‌اند.

de la Fuente Marcos می‌گوید:

با در نظر گرفتن تعریفی که از سیارات داریم، این جرم دهم نمی‌تواند یک سیاره واقعی باشد. حتی اگر جرمش هم‌ارز جرم زمین باشد. چرا که این جرم با تعداد زیادی سیارک و سیاره‌های کوتوله احاطه شده است. در هر صورت شواهد نشان می‌دهد که جرمی بزرگ دورتر از کمربند کوییپر وجود ارد. فاصله این جرم از خورشید حدود 50 واحد نجومی تخمین زده شده است و امید است که تحقیقات بعدی وجود آن را اثبات کند.

به نظر می‌رسد که منظومه شمسی هر ساله شلوغ‌تر می‌شود! اگر وجود سیارات نهم و حتی دهم به طور قطع تایید شود، شاید لازم باشد تا بار دیگر تعریف سیارات را بازنگری کنیم. مطمئنا در سال‌های آینده بحث سیارات و تعریف درست آنها در انجمن‌های اخترشناسی بسیار داغ خواهد بود.

ستاره‌ای که سیگنال‌ های مرموز منتشر می‌کند! تلسکوپ‌های رادیویی موفق شدند سیگنال های مرموز فضایی از ستاره‌ای با فاصله 11 سال نوری از زمین را دریافت کنند.

 ستاره‌شناسان می‌گویند که موفق به دریافت سیگنال های مرموز فضایی از ستاره‌ کوچکی با فاصله 11 سال نوری از زمین شده‌اند.

سیگنال مرموز فضایی که از این ستاره کم‌نور منتشر میشد، توسط رصدخانه آرسیبو (Arecibo Observatory) در تاریخ 12 می به ثبت رسید. این رصدخانه، از یک تلسکوپ رادیویی بسیار بزرگ در داخل گودالی در پورتوریکو ساخته شده است.

این سیگنال فضایی ، از یک کوتوله قرمز کم‌نور با نام راس 128 (Ross 128) منتشر می شود. مطالعات دانشمندان حکایت از آن دارد که هیچ سیاره‌ای در مدار این ستاره گردش نمی‌کند، همچنین این ستاره 2800 برابر تاریک‌تر از خورشید است. ابل مندز (Abel Méndez) به عنوان اخترزیست‌شناس دانشگاه پورتوریکو اعلام کرد که مطالعات بر روی این ستاره نشان می‌دهد که انتشار سیگنال‌های آن به صورت دوره‌ای هستند.

دانشمندان در این باره معتقدند که نمی‌توان به طور قطع بر یقین این موضوع را به حیات هوشمند و فعالیت‌های موجودات بیگانه نسبت داد، اما باید گفت که نمیتوان این احتمال را نادیده گرفت. لازم به ذکر است که موسسه جستجوی هوش فرازمینی «ستی» (SETI) نیز از انتشار این سیگنال های مرموز فضایی اطلاع دارد.

 تدارک لازم برای سفر انسان به مریخ

مریخ بعد از زمین قابل سکونت‌ترین سیاره منظومه‌ی شمسی محسوب می‌شود. به‌گفته‌ی ایلان ماسک اگر بتوانیم جو مریخ را گرم کرده و بر ضخامت آن بیافزاییم و همچنین اقیانوس‌های یخی مریخ را پیدا کنیم در این صورت سیاره مریخ احتمالا می‌تواند سکونت‌گاه دوم انسان باشد. سفر انسان به مریخ چندان هم ساده نیست، اما افرادی مثل ایلان ماسک و سازمان فضایی ناسا شرایط مسکونی‌سازی مریخ را آماده کرده‌اند و در آینده‌ی نردیک شاهد حضور میلیون‌ها انسان در مریخ خواهیم بود. اما قبل از اینکه عازم مریخ شویم باید تدارکات لازم را ببینیم تا از وقوع عواقب جبران‌ناپذیر، جلوگیری کنیم. در ادامه با گجت نیوز همراه شوید.

ماموریت یک‌ساله‌ی ناسا

به‌گفته‌ی مقامات ناسا، طرح سفر انسان به مریخ توسط سازمان فضایی ناسا 2 گام اساسی خواهد داشت: اولین گام یک سال اقامت در ماه و دومین گام آغاز سفر به سمت مریخ، خواهد بود. براساس گفته‌های ناسا، فعلا انجام ماموریت‌‌های بیشتر از یک سال ممکن نیست، زیرا در ماموریت 2 یا 3 ساله امکان دارد آسیب‌های جدی و جبران‌‌ناپذیری به فضانوردان وارد شود. این ماموریت‌ها با هدف کسب اطلاعات در مورد تاثیر جاذبه و عوامل متعدد روی بدن فضانوردان به‌منظور اقامت‌های طولانی مدت در اعماق فضا انجام خواهد شد.

ناسا می‌گوید اطلاعات به دست آمده توسط اقامت اسکات کلی (Scott Kelly) و میخائیل کورنینکو (Mikhail Korniyenko) در ایستگاه فضایی بین المللی، دقیق و کافی نبود و به آزمایش‌ها و سفرهای بیشتری احتیاج داریم. سوال اصلی اینجاست که آیا ناسا از عهده‌ی تامین هزینه‌ها برای علمی کردن این برنامه‌ی یک‌ساله برخواهد آمد؟ باید منتظر ماند و دید که دولت ترامپ، چه میزان بودجه را به ناسا اختصاص خواهد داد.

فناوری‌ های فرود به مریخ

قبل از ارسال وسایل نقلیه سنگین و همچنین سفر انسان به مریخ باید عملکرد فناوری‌های جدید را مورد بررسی قرار داد. این بشقاب پرنده به‌طور رسمی LDSD (سرعت‌گیر فراصوت با تراکم پایین) نامیده می‌شود. با استفاده از این فناوری جدید، سیستم‌های فضایی آینده که قرار است محموله‌های سنگین و حتی انسان را به مریخ ارسال کنند، بدون هیچ خطری روی مریخ فرود خواهند آمد.

این وسیله‌ی آزمایشی با استفاده از یک بالون ویژه تا ارتفاع 36 کلیومتری بالا خواهد رفت که در این ارتفاع توسط بالون رها شده و با روشن شدن راکت‌های تقویتی خود تا ارتفاع 54 کلیومتری اوج خواهد گرفت. به دلیل اینکه اتمسفر مریخ بسیار رقیق است، هرگونه چتر نجاتی که مورد استفاده قرار گیرد باید از استحکام بسیار بالایی برخوردار باشد تا از سرعت قابل توجه مریخ نشین موقع فرود بکاهد.

موشک‌ های غول‌پیکر

ناسا برای طرح درازمدت خود به‌منظور سفر انسان به مریخ در سال 2030، از موشک غول‌‌پیکر SLS استفاده خواهد کرد. این راکت برای ماموریت های آینده ناسا در اعماق کهکشان ساخته شده و قادر است 4 فضانورد را در خود برای مدتی طولانی نگه دارد. به‌گفته‌ی ناسا این راکت تا قبل از سال 2019 پرتاب نخواهد شد.

این ماموریت همزمان با ماموریت Orion capsule انجام خواهد شد که برنامه آن برای اوایل سال 2021 است. اسپیس اکس، نیز در حال طراحی موشک Falcon Heavy است. این موشک که در حدود 70 متر ارتفاع دارد، توان خروجی خود را از ترکیب 3 موشک فالکون 9 تامین خواهد کرد.

ماژول‌ های حمل و نقل فضایی

ناسا در سال 2016 ماژول BEAM را که محصول شرکت فضایی “Bigelow Aerospace” است از طریق موشک شرکت اسپیس ایکس به منظور تست و ارزیابی به ایستگاه فضایی بین المللی به فضا پرتاب کرد. در واقع، هدف شرکت سازنده، تولید ایستگاه‌های فضایی قابل اسکان و مقرون به صرفه است که می‌تواند پس از وصل شدن به ایستگاه فضایی بین المللی، منبسط شده و فضایی به اندازه یک پارکینگ خودرو را در اختیار فضانوردان قرار دهد.

البته مهندسان کمپانی Bigelow Aerospace در حال طراحی سیستم‌های پیشرفته‌ای هستند که بتوانند از سرد شدن هوای داخل این کپسول جلوگیری کنند چراکه کاهش دمای بیش از حد می‌‌تواند منجر به افزایش خطر چگالش شود. سال گذشته، SpaceX ماژول Bigelow را به ISS فرستاد تا به مدت 2 سال تحت مورد آزمایش قرار گیرد. اگر Bigelow بتواند ثابت کند این ماژول قدرت کافی را دارد، احتمالا ناسا و Space X از آن بهترین استفاده را در سفر انسان به مریخ خواهند برد.

موشک‌ های چندبار مصرف

سفر انسان به مریخ رویایی است که انسان دهه‌ها در پی تحقق آن است. ورود شرکت‌های خصوصی به عرصه‌ی کاوش‌های فضایی باعث شده تا ایده‌های جالب مطرح شود و مورد آزمایش قرار گیرند. تلاش‌های ایلان ماسک و متخصصانش در اسپیس ایکس سرانجام نتیجه داد و پس از چندین بار تلاش برای نشاندن موشک فالکون 9 روی زمین، این کمپانی موفق شد موشک خود را به سلامت روی زمین بنشاند. بعد از موفقیت‌های ادامه‌دار اسپیس ایکس برای نشاندن موشک فالکون 9، رقابت در این عرصه زیاد شده است.

شرکت بلو اوریجین (Blue Origin) که متعلق به جف بزوس است موفق شده تا در این مسیر سومین آزمایش خود را با موشک نیوشپرد (New Shepard) به انجام برساند. موشک بلو اوریجین یک موشک کوتاه‌برد زیرمدار است که پس از پرتاب به سمت کره‌ی زمین و سکوی پرتاب، بازگشته و با موفقیت روی آن می‌نشیند. هر 2 شرکت بلو اورجین و اسپیس ایکس در تلاش‌اند تا با استفاده از موشک‌های چند بار مصرف، هزینه‌ی سفرهای فضایی را به میزان بسیاری زیاد کاهش دهند تا از این طریق بتوان سفر به سمت سیاره‌های دیگری نظیر مریخ را بسیار مقرون به صرفه‌تر کرد.

تامین اکسیژن مریخ

شاید اولین چیزی که پس از مواجهه با سفر انسان به مریخ ذهن همه ما را به خود درگیر کند این است که آیا در این سیاره اکسیژن وجود دارد؟ متاسفانه اکسیژنی در مریخ وجود ندارد اما ناسا تصمیم دارد در دهه آینده روی سطح مریخ اقدام به تولید اکسیژن کند؛ اصلی‌ترین ترکیبی که برای فضانوردان مقیم مریخ و مهاجران زمینی، حیاتی خواهد بود. آماده‌سازی مریخ نورد 2 میلیارد دلاری و تبدیل دی‌اکسید کربن به اکسیژن از دیگر عملکرد این کاوشگر جدید می‌باشد.

اگر عملکرد نمونه اولیه دستگاه بر روی مریخ‌نورد جدید ناسا مناسب باشد، دستگاهی 100 برابر اندازه موکسی (Moxi) دو سال پیش از سفر نخستین گروه از فضانوردان به مریخ در سال 2028 ارسال خواهد شد. این دستگاه بزرگتر می‌تواند سوخت موشک مورد نیاز برای بازگشت فضانوردان از مریخ به زمین را تولید کند. این دستگاه قبل از رسیدن فضانوردان قادر خواهد بود اکسیژن کافی برای بازگشت به زمین انسان‌ها را فراهم آورد. بخش دیگر سوخت موشکی که انسان‌ها را به زمین باز می‌گرداند از هیدروژن سبکی تولید خواهد ‌شد که از زمین آورده شده و یا از خاک مریخ به دست آمده ‌است.

زمینی‌ سازی مریخ

برای شروع فرآیند زمینی‌ سازی مریخ، باید باکتری‌ها و سایر ترکیبات زنده را در آنجا کشت دهیم و اگر واقعا می‌خواهیم به کارها سرعت ببخشیم، باید با از سیانوباکتری‌ها (Cyanobacteria) به منظور تولید اکسیژن استفاده کنیم این موجودات مجبور نیستند برای تهیه انرژی خود، به یک جهان بیگانه تکیه کنند. هنگامی که زمینی سازی آغاز شود، سیانوباکتری‌ها به این فرآیند سرعت بیشتری می‌بخشند.

در نهایت، سیاره به نقطه‌ای می‌‌رسد که کاشت گیاهان بر روی سطح آن ممکن می‌شود. این موضوع می‌تواند به تولید اکسیژن حیاتی شتاب بیشتری بدهد. انسان‌ها به ندرت در فضایی بوده‌اند که کمتر از 30 درصد اکسیژن در هوای آن یافت شود و تحت آن شرایط هم باید آسیب‌های جدی را تحمل کنند. به هر حال سفر به مریخ یعنی گیاه‌خوار شدن انسان‌ها، چراکه فرستادن حیوانات به فضا، هزینه‌‌های زیادی در پی دارد. حتی هنگامی که زمان مناسب فرا برسد، می‌توانیم یک سفینه بسازیم و حیوانات را بر روی سطح سیاره رها کنیم.

در منظومه شمسی ما، معمولا از مریخ به عنوان محتمل‌ترین گزینه برای زمینی سازی نام برده می‌‌شود. برخی تخمین زده‌اند که از نظر مالی 2 تا 3 هزار میلیارد دلار هزینه در بر خواهد داشت و از نظر زمانی 100 الی 200 سال زمان می‌برد تا جو مریخ به اندازه کافی متراکم شده و دمای آن به حدی برسد که یخ‌های قطبی مریخ ذوب شوند و در نتیجه دریاهای مریخی ساخته شوند. در زمینی‌‌سازی مریخ می‌توان از علوم زیستی مانند فیزیولوژی گیاهی و جانوری بهره برد.

مطالعه‌ی شهاب‌ شنگ‌ها

اخیرا سازمان ناسا اعلام کرده که قصد دارد شهاب سنگی را با کشاندن بین مدار ماه و زمین (cislunar space) شکار کند و افرادی را برای نمونه‌برداری به سطح شهاب سنگ ارسال کند. شاید این کار شبیه فیلم‌های تخیلی هالیوودی مانند جنگ ستارگان باشد، ولی ناسا واقعا چنین تصمیمی را گرفته است.

پروژه شکار شهاب سنگ که با نام ARM شناخته می‎شود دارای 2 مرحله متفاوت است: مرحله اول بخش روباتیک پروژه است که در سال 2021 با پرتاب یک روبات شروع می‎شود. این روبات باید بتواند یک شهاب سنگ را به مدار بین زمین و ماه بکشاند. در مرحله دوم ناسا تیم تحقیقاتی را برای جمع‌آوری نمونه‎ها بر روی سطح شهاب سنگ مذکور فرود می‎آورد. انتظار می‎رود مرحله دوم در سال 2028 شروع شود و فضاپیمای اوریون برای انتقال فضانوردان به شهاب سنگ مورد استفاده قرار گیرد.

لباس‌ های فضانوردی پیشرفته

لباس‌هایی که شما بر تن فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌بینید، میلیون‌ها دلار قیمت دارند و حاصل سال‌ها تحقیق و توسعه هستند. اما در حال حاضر نیاز به لباس‌های پیشرفته‌تر برای سفر انسان به مریخ و فراسوی آن داریم، که به این معنی است با مشکل جدی کمبود لباس مواجه هستیم. هر نوع ماموریت سرنشین‌‌دار، چه در مریخ و چه در ماه، به‌داشتن لباس‌های مناسب با فناوری درست، حفاظت کافی، و سیستم حمایت زندگی متکی است.

ماموریت‌های متعد نیاز به انواع مختلف لباس فضایی دارند، و ناسا مشغول کار بر روی 3 نوع برنامه لباس فضایی برای تجهیز فضانوردان در آینده است؛ یکی برای ماموریت‌های ISS، یکی برای ماموریت پایگاه ماه، و دیگری برای ماموریت بالقوه مریخ. لباس‌های ISS باید در جاذبه صفر کار کنند، در حالی که نسخه‌ی مریخی آن باید یک اتمسفر خشن و نسخه‌ی زمینی سطح ناهموار و سخت را تحمل کند. ناسا سخت مشغول کار بر روی توسعه‌ی آن‌ها است، اما زمان به سرعت رو به اتمام است، مخصوصا اگر بخواهند ابتدا آن‌ها را روی ISS آزمایش کنند.

لباس‌های فعلی مشکلاتی نیز دارند که به همین دلیل جایگزینی آن‌ها بسیار ضروری است: این لباس‌ها که می‌توانند باعث خستگی دست و صدمات شوند، قادر به حمل آب و غذای کافی برای پیاده‌روی طولانی نیستند، به اندازه کافی انعطاف‌پذیر نبوده و در اندازه‌های بزرگ موجود نیستند که مناسب سایز تمامی فضانوردان باشند.

بلندپروازی‌های مارس وان

براساس پروژه‌ی مارس وان در ابتدا قرار بود اولین گروه از شهروندان آینده مریخ در سال 2023 بر سطح مریخ فرود آیند. در طول چند سال بعد چندین بار این تاریخ تغییر کرده است و حالا مدیران پروژه وعده سال 2027 را می‌دهند. 4 فضانورد بعد از فرود باید کار تکمیل بناهایی که قبلا به‌طور خودکار و پیش‌ساخته به مریخ رفته است را کامل کنند و 2 سال بعد دومین گروه به مریخ خواهند رسید.

در نتیجه هر دو سال یک بار انسان‌هایی بدون امید به بازگشت به مریخ می‌روند تا آنجا را مسکونی کنند. یکی از مهم‌ترین چالش‌های پیش روی این ماموریت مسایل روان‌‌شناختی سفر انسان به مریخ است. اقامت طولانی در فضا و در محیطی بسته و در حالیکه تنها با افراد محدودی باید سرو کار داشته باشید و البته تحت تاثیر شرایط ناشناخته‌‌ای مانند تابش‌‌های کیهانی هستید که به هر حال ممکن است بر روی سلامت شما تاثیر بگذارد.

احتمال وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری چقدر است؟ دانشمندان بر این باورند که حیات هوشمند بیگانه ممکن است در همین نزدیکی‌ها باشد!

گروهی از دانشمندان بر اساس تحقیقات خود، از احتمال وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری خبر دادند! به عقیده آنان، با در نظر گرفتن مقیاس کهکشانی می‌توان انتظار داشت که در کهکشان راه شیری، حداقل یک تمدن هوشمند دیگر به جز انسان در حال زندگی باشد. دانشمندان اظهار داشته‌اند که این دسته از موجودات فضایی ، از تکنولوژی‌های لازم برای برقراری ارتباط با زمینیان برخوردارند، اما علت اینکه هنوز به شواهدی واقعی از آنان دست نیافته‌ایم می‌بایست مورد بررسی دقیق‌تر قرار گیرد.

این مطالعه جدید که توسط دانشمندانی با نام‌های لوئیس انکورداکی (Luis A. Anchordoqui)، سوزانا وبر (Susanna Weber) و جورج سوریانو (Jorge F. Soriano) انجام گرفته، در قالب مقاله‌ای جدید در دانشگاه کورنل منتشر گردیده است. هدف اصلی این مقاله، مطرح ساختن فرضیه وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری با قابلیت برقراری ارتباط تکنولوژیکی بوده و تمامی احتمالات ممکن را تحت بررسی خود قرار می‌دهد.

کارشناسان، تحقیقات خود را بر اساس معادله دریک (Drake Equation) انجام داده تا تعداد تمدن‌های موجود در کهکشان راه شیری را مورد بررسی قرار دهند. به عقیده آنان، موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری به تکنولوژی لازم برای برقراری ارتباط از طریق ارسال سیگنال‌های رادیویی نیز دست یافته‌اند. محاسبات دانشمندان نشان می‌دهد که در مقیاس کهکشانی، در کهکشان راه شیری حداقل یک تمدن پیشرفته دیگر با امکان برقراری ارتباط با زمینیان وجود دارد.

علاوه بر این، دانشمندان تعداد سیاراتی که در آنان امکان شکل‌گیری تمدن‌های پیشرفته وجود دارد را با سرعت شکل‌گیری اجرام آسمانی در کمربند حیات مقایسه کردند. اما باید توجه داشت که تابش پرتوهای گاما خطری جدی برای شکل‌گیری تمدن‌های هوشمند به شمار می‌رود.

به عقیده کارشناسان، تلسکوپ فضایی تس (TESS) و جیمز وب (JWST) که در آستانه راه‌اندازی تاریخی خود هستند، می‌توانند نتایج این بررسی‌ها را به خوبی نشان دهند.

با وجود اینکه دانشمندان بر احتمال وجود موجودات هوشمند فضایی در کهکشان راه شیری اتفاق نظر دارند، اما باید در نظر داشت که شانس شکل‌گیری حیات بیگانه در کهکشان راه شیری بسیار پایین و در مقایسه با سایر تمدن‌های احتمالی جهان در حدود 0.5 درصد است. همین مسئله، جستجو برای موجودات فضایی در همسایگی زمین را با پیچیدگی‌های بسیاری رو به رو می‌سازد. به عقیده کارشناسان، علت اینکه عدم کشف موجودات فضایی را می‌توان به همین امر نسبت داد.

جورج سوریانو و همکارانش در این باره می‌گویند شرط اصلی کشف تمدن‌های پیشرفته فضایی، جستجوی سیاره‌های مشابه زمین در کهکشان راه شیری است.

در این مقاله گروهی، دانشمندان آورده‌اند:

دست‌یابی به داده‌های جدید، ما را قادر خواهد ساخت درک بهتری از موارد زیر داشته باشیم:

• قرار داشتن سیاره‌های فرازمینی در کمربند حیات
• مدل‌های مربوط به نرخ‌ شکل‌گیری ستاره‌ها
• بررسی وجود حیات در سیاره‌های بزرگ‌تر از زمین

پیدا کردن دوقلوهای مشابه زمین، چالشی به مراتب سخت‌تر است. چرا که این سیاره‌ها سیگنال‌های ضعیفی از خود تولید می‌کنند و تاکنون تعداد انگشت‌شماری از آنان کشف شده‌اند. تکنولوژی مورد نیاز برای تشخیص چنین سیاره‌هایی، به لطف نسل جدید تلسکوپ‌های فضایی در اختیارمان قرار خواهد گرفت. تلسکوپ فضایی تس ، یکی از اصلی‌ترین قدم‌های آژانس فضایی ناسا (NASA9 برای جستجو سیاره‌های فرازمینی و بررسی وضعیت حیات در آنان است.

مطالعات بیشتر در زمینه جستجوی هوش فرازمینی ، با راه‌اندازی رسمی تلسکوپ فضایی جیمز وب و تلسکوپ مادون قرمز میدان گسترده (WFIRST AFTA)‌ ادامه خوهد یافت. تا کشف نهایی حیات بیگانه ممکن است چند دهه فاصله داشته باشیم، اما نکته مهم تلاش‌ها و دستاورد‌هایی هستند که ما را به استقبال این کشف تاریخی می‌برند.

در سال 2016، دانشمندان داده‌های ماهواره کپلر را با معادله دریک مطابقت دادند. سپس معادله دریک را برای پیش‌بینی شانس وجود تمدن‌های پیشرفته در تمامی اعصار تاریخ تغییر دادند. تحقیقات نشان می‌دهد که با وجود احتمال بسیار پایین شکل‌گیری حیات هوشمند در سیاره‌های قابل سکونت، کره زمین تنها مکانی نیست که از حیات را به مرحله پیشرفته پرورش داده است.

دانشمندان توضیح می‌دهند که شانس شکل‌گیری یک تمدن پیشرفته یک در ده تریلیون است؛ چرا که در میان تمامی مکان‌های شناخته شده با ابزارهای فعلی، انسان تنها موجودات پیشرفته کیهان شناخته می‌شود.

این روزها کمتر کسی را می‌توان یافت که با نام نیکولا تسلا (Nikola Tesla) غریبه باشد؛ نویسنده زندگینامه او، از ارتباط نیکولا تسلا با موجودات فضایی خبر می‌دهد!

نیکولا تسلا در مواردی بسیار، صدای مکالمه موجوداتی را می‌شنید که در اطراف او حضور نداشتند! او این صدا را همچون مکالمه گروهی از مردم با همدیگر توصیف می‌کرد. تسلا از این مکالمات، یادداشت‌برداری می‌کرد و معتقد بود که موجودات هوشمند سایر سیارات در حال صحبت کردن با همدیگر هستند! او با وجود آنکه از زبان مکالمه آنان بی‌اطلاع بود، همواره حس می‌کرد قادر است صدای بیگانگان را بشنود.

تیم اسوارتز (Tim R. Swartz) به عنوان نویسنده زندگینامه نیکولا تسلا ، در کتاب زندگینامه این نابغه بزرگ آورده که او به احتمال فراوان با موجوداتی از سایر کرات در ارتباط بوده است. فهرست دستاورد‌ها و اکتشافات نیکولا تسلا، بسیار پیش‌تر از تصورات مردمان آن زمان بوده و احتمالا علت نبوغ مثال‌زدنی او را می‌بایست در زمینه‌های اسرارآمیزی جستجو کنیم! اما فرضیه ارتباط نیکولا تسلا با موجودات فضایی تا چه اندازه جدی است؟

این فرضیه، موضوعات اسرارآمیز مرتبط با زندگی و اکتشافات نیکولا تسلا را به چالش وامی‌دارد. گفته می‌شود که بخش بزرگی از اسناد و یادداشت‌های او توسط دولت آمریکا مصادره گردیده و بسیاری از مردم نیز بر این باورند که دستاوردهای خارق‌العاده او، احتمالا برای منافع صنعت خطرناک بوده است.

همه می‌دانیم که انبوهی از رازها و معماها در فضا وجود  دارد. انسان فقط یکبار به ماه سفر کرده و چند کاوشگر به فضا  فرستاده که یکی از آن‌ها به‌نام Voyager 1 از منظومه شمسی خارج  شده است. اجسامی که از فضا به زمین پرتاب می‌شوند و اشیایی که  توسط تلسکوپ می‌بینیم، اکثر اطلاعات ما در رابطه با فضا را  تشکیل می‌دهند.
چند معمای بزرگ و معروف فضایی مانند ‘چهره‌ای بر روی مریخ’ و  ‘ماهواره شوالیه سیاه’ قبلا حل شده‌اند، ولی معماهای زیاد  دیگری باقی مانده‌اند که هنوز دانشمندان قادر به یافتن پاسخی  برای آن‌ها نیستند. در زیر به معرفی ۷ مورد از آن‌ها  می‌پردازیم.
سیاه‌چاله‌ها یکی از اجزای جدایی‌ناپذیر در فضا هستند، آن‌ها  زمانی تشکیل می‌شوند که یک ستاره بزرگ از بین برود، یعنی در  نواحی کوچکی که جاذبه بالایی دارند منفجر شوند، در این صورت  همه چیز حتی نور را می‌بلعند. به زیان ساده‌تر، سیاه‌چاله  ناحیه‌ای از فضا-زمان است که جرم در آن فشرده شده است. ما از  نحوه کار سیاه‌چاله‌ها باخبر هستیم ولی قادر به دیدن آن‌ها  توسط تلسکوپ‌های تابش الکترومغناطیسی، نوری یا اشعه X نیستیم.

سیاه  چاله

 

یک ناحیه خالی بسیار بزرگ

 

برخلاف سیاه‌چاله که حفره‌ای در فضا ایجاد می‌کنند، این ناحیه  یک فضای خالی از ماده و ماده تاریک است و نور از آن نیز عبور  می‌کند، هرچند دانشمندان بر این باورند که خود شامل انرژی  تاریک هستند. ناحیه‌های خالی زیادی در فضا وجود دارند، اما این  ناحیه با قطر تقریبی ۱.۳ میلیارد سال نوری بزرگترین است.

ماده  تاریک

 

ماده تاریک یکی از بزرگترین رموز فضاست و ما به کمک آن برخی از  ناشناخته‌ها در جهان را توصیف می‌کنیم، به اعتقاد کیهان‌شناسان  ۲۷ درصد جهان هستی از ماده تاریک تشکیل شده است. ما در رابطه  با ماده تاریک اطلاعات زیادی نداریم و فقط می‌دانیم که از  سیاه‌چاله ساخته نشده‌اند. دانشمندان حدس می‌زنند که شاید ماده  تاریک از سیاه‌چاله‌های اولیه ساخته شده‌اند.

انرژی تاریک

 

علاوه بر ۲۷ درصد ماده تاریک، ۶۸ درصد از جهان نیز از انرژی  تاریک تشکیل شده که باعث کاهش سهم مواد عادی به ۵ درصد می‌شود.  مانند ماده تاریک، اطلاعات زیادی از انرژی تاریک نیز نداریم  اما فرضیه فعلی آن را علت افزایش انبساط جهان می‌دانند (ماده  تاریک این انبساط را کند می‌کند). بسیاری از درک ما از ماده و  انرژی تاریک به وسیله پس‌زمینه مایکروویو کیهانی بدست آمده که  لحظه‌ای از تشعشع گرمایی بعد از Big Bang (انفجار بزرگ) و  تشکیل اولین اتم‌های هیدروژن است.

جاذب  بزرگ

 

یک جاذب بسیار بزرگ در فاصله ۲۲۰ میلیون سال نوری از زمین قرار  دارد که کهکشان ما را به سمت خود می‌کشد. کیهان از زمان واقعه  Big Bang تا امروز در حال گسترش بوده، در نتیجه حرکت کردن آن  طبیعی به نظر می‌رسد اما نه در یک جهت خاص. در تصویر بالا این  جاذب بزرگ با یک فلش نشان داده شده که به علت جاذبه بالا،  نورانی است و ما را با سرعت ۲.۲۵ میلیون کیلومتر بر ساعت، به  سمت خود جذب می‌کند.

Peggy، ماه سیاره زحل

 

در سال ۲۰۱۳ تصویری توسط ناسا از حلقه‌های سیاره زحل ثبت شد که  یک اختلال در آن‌ها را نشان می‌داد و به باور ستاره‌شناسان، یک  ماه جدید و کوچک بود. در این تحقیق، نحوه پیدایش ۶۷ حلقه دیگر  زحل کشف شد. متاسفانه، قسمت تحقیقات پیشرانش جت ناسا در مصاحبه‌ای  اعلام کرد که این ماه بزرگ‌تر نخواهد شد و احتمال جدا شدن آن  از زحل نیز وجود دارد. در حال حاضر وضعیت Peggy نامشخص است.

ستاره KAC ۸۴۶۲۸۵۲

 

این ستاره علاوه‌ بر اسم ماندگارش، یک مشکل حل نشده در فاصله  ۱۵۰۰ سال نوری نیز هست. جسم بزرگی در مسیر این ستاره قرار  گرفته که باعث مسدود شدن ۲۰ درصد نور آن می‌شود، اندازه این  جسم مقادیری عجیب است چراکه سیاره مشتری با اندازه بزرگی که  دارد تنها قادر به مسدود کردن ۱ درصد از نور ستاره‌ای به  اندازه KAC ۸۴۶۲۸۵۲ است. برخی از دانشمندان آن را ازدحام  دایسون می‌دانند که نسبت به کره عظیم‌الجثه دایسون کوچکتر است.  این کره، ستاره مورد نظر را احاطه کرده و انرژی خروجی آن را  برمی‌دارد. برای کشف این جسم باید تا سال ۲۰۱۸ و راه‌اندازی  تلسکوپ James Webb صبر کنیم.